Powstańcze biografie

Lasik Stanisław

Lasik Stanisław (1897-1963), s. Jana Nepomucena, rolnika, i Józefy z domu Pawłowskiej. Ur. 21.07.1897 r. w Łoniewie koło Osiecznej w Wielkopolsce. Miał 2 braci Wojciecha i Ignacego oraz siostrę Magdalenę. Uczył się w  szkole w odległym o 2 km Kąkolewie. Już od najmłodszych lat wykazywał duże zainteresowanie przyrodą i lasem. Gdy wybuchła I wojna światowa, w 1915 r., powołany został do wojska niemieckiego. Gdy przebywał na urlopie w rodzinnej miejscowości, wybuchło Powstanie Wielkopolskie. W dniu 9.01.1919 r. wstąpił do formującej się kompanii osieckiej. Podobnie uczynił też jego brat z pierwszego małżeństwa ojca, Antoni, który później zginął w powstaniu. Stanisław brał udział w sławnych walkach o wiatraki pod Osieczną i Grzybowem, a także pod Nową Wsią, Poniecem i Miechcinem. W czasie walk został ranny od wybuchu granatu i później od uderzenia kolbą przez niemieckiego żołnierza. Pokiereszowano mu twarz, wybito zęby, stracił nawet na jakiś czas mowę.
Po powstaniu zatrudnił się jako leśniczy w prywatnym lesie u Niemca Hansa Hasche w Jeziorkach. Później był bez pracy. W międzyczasie w Jeziorkach poznał żonę, która była gospodynią w pałacu.  W Osiecznej 15.05.1926 r. poślubił Pelagię Włodarczak (zm. 14.03.1990). Z tego związku na świat przyszli: urodzony w Jeziorkach Roman (1927-1987), urodzona w Osiecznej Monika (ur. 1928), oraz urodzeni w Sielcu Stanisław (1935-1987), Jan Marian (1937-2005) i Zbigniew (1944). Wszyscy synowie, za wyjątkiem najmłodszego Zbigniewa, który był zawodowym żołnierzem, przejęli zamiłowanie po ojcu do leśnictwa. Córka zajmowała się rodziną i domem. Gdy Stanisław Lasik był bez pracy, nieznajomy przekazał mu informację, że w majątku Sielec pod Żninem, który należał do admirała Józefa Unruga, potrzebują leśniczego. Informacja okazała się trafna i w 1930 r. cała rodzina przeprowadziła się do Sielca. Zaangażowanie w sprawy zawodowe owocowało także wyróżnieniami na tej niwie. Wielkopolski Związek Myśliwych uhonorował go dyplomem i medalem za gorliwe spełnianie obowiązków zawodowych.
W dwudziestoleciu międzywojennym Lasik należał do organizacji skupiającej weteranów. Nie interesował się polityką. W tamtym czasie poznał ks. Mariana Namysłowskiego, który był zapalonym myśliwym. Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. brał udział w bitwie nad Bzurą, podczas której został odłamkiem ranny w rękę. Do domu wrócił w listopadzie 1939 r. W czasie II wojny światowej został w Sielcu i był stróżem lasu. By przeżyć, musiał ukrywać swoją powstańczą przeszłość. Około 1944 r. udzielił schronienia i nakarmił alianckich żołnierzy, którzy uciekli z obozu jenieckiego w Szubinie i lasami uchodzili przed pogonią. Zaopatrzeni w prowiant uciekinierzy opuścili następnej nocy domostwo Lasików w Sielcu. Pod koniec wojny Stanisław Lasik został ciężko pobity przez Niemców, którzy zmasakrowali mu głowę. Przez te przeżycia cierpiał na bóle w okolicach serca, a ich skutki odczuwał do końca życia.
Po wojnie uzupełnił wykształcenie leśnicze na kursach w Runowie Krajeńskim. W 1947 r., gdy w Sielcu zrobiono gajówkę, Stanisław Lasik przeniósł się do Szubina, gdzie jako leśniczy pracował do emerytury. Był członkiem Związku Powstańców Wielkopolskich. Został odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1958), a także Odznaką Grunwaldzką (1947). Zmarł po ciężkiej chorobie 8.03.1963 r.

autor publikacji : Kamila Czechowska

bibliografia : Archiwum rodzinne Moniki Jarek z domu Lasik; Akt Zgonu Stanisława Lasika. USC Szubin.

linki :

powrót do poprzedniej strony | do góry