Powstańcze biografie

Kulczyński Władysław

Kulczyński Władysław (1898-?), s. Jana i Józefy z domu Lewandowskiej. Ur. 17.06.1898 r. w Żoniu niedaleko Chodzieży. Jego rodzina posiadała niewielkie, dziesięciohektarowe gospodarstwo. Szkołę powszechną ukończył w rodzinnej miejscowości. Przez 3 miesiące brał udział w strajku szkolnym w Żoniu, przez co za karę musiał uczęszczać do szkoły przez dodatkowy okres 6 miesięcy. Po ukończeniu szkoły pracował na gospodarstwie rolnym rodziców. Gdy w 1914 r. ojca zmobilizowano do armii niemieckiej i wysłano na front, jako szesnastoletni chłopiec musiał prowadzić samodzielnie gospodarstwo.
Po osiągnięciu pełnoletniości w grudniu 1916 r. Kulczyński powołany został do czynnej służby wojskowej w szeregi 27. pp. w Berlinie, a następnie służył w Magdeburgu. Po 3 miesiącach szkolenia wysłany został na front zachodni do Francji. W pierwszej linii przebywał przez 1,5 roku. W wyniku odniesienia  poważnych ran w lipcu 1918 r. trafił do szpitala. Kiedy po kilkumiesięcznej rekonwalescencji powrócił do pełni sił, ponownie trafił na front. Krótko później działania wojenne zostały przerwane w wyniku rozejmu z Campiègne i jego oddział odtransportowano do Berlina. Akurat trafił na rewolucyjne rozruchy i tak jak wielu Polaków opuścił szeregi wojska i potajemnie wrócił z końcem listopada do domu.
Kiedy 29.12.1918 r. zaczęto tworzyć w Budzyniu oddział powstańczy, Kulczyński niezwłocznie zgłosił się w jego szeregi, biorąc następnie czynny udział w pierwszej wyprawie powstańczej na Chodzież w dniach 6-8.01.1919 r. W kolejnych dniach pełnił służbę w okolicach Margonina i Sypniewa, po czym będąc już w wągrowieckiej kompanii powstańczej, w połowie stycznia trafił na linię frontu pomiędzy Szubinem a Smogulcem. W lutym i marcu oddział, w którym znajdował się Kulczyński, operował na przemian w okolicach Chodzieży, Czarnkowa, Bołajewa, Nowej Wsi, Smogulca i Nakła. W maju 1919 r. znalazł się w 3. kompanii 4. baonu formującego się 4. Płk. Strzel. Wlkp. Po dwutygodniowym urlopie, jeszcze pod koniec maja 1919 r., przydzielono go do 24. zapasowego baonu w Gnieźnie, skąd następnie skierowano go do Wolsztyna z zadaniem szkolenia rekrutów. Tam przebywał przez 1,5 roku i 21.09.1921 r. zwolniony został z wojska.
Po powrocie do domu jako inwalida i bez zawodu miał poważne problemy ze znalezieniem pracy. Próbował różnych profesji. Po ukończeniu trzymiesięcznego kursu celników granicznych objął placówkę w Brusach pod Chojnicami. Praca ta nie sprawiała mu satysfakcji i przy nadarzającej się okazji zgłosił się do pracy w administracji. Przyjął najpierw praktykę w magistracie w Szamocinie, skąd 1.02.1923 r. skierowano go do Gołańczy, gdzie przez 2 kolejne lata pracował w miejscowym urzędzie. W 1925 r. objął funkcję sekretarza magistratu w Gołańczy i na tym stanowisku pracował do 1939 r. Jednocześnie udzielał się społecznie w różnych miejscowych organizacjach. W czasie okupacji, dzięki dobrej znajomości języka niemieckiego, był zatrudniony jako pomoc biurowa gołanieckiego urzędu okupacyjnego. Do pracy w administracji polskiej wrócił z początkiem 1945 r. Pracował przy odbudowie samorządu w Gołańczy. Najpierw został sekretarzem Zarządu Gminnego, a od 11.03.1945 r. sprawował funkcję burmistrza miasta Gołańcz. W 1950 r., po reorganizacji władz,  został kierownikiem biura Miejskiej Rady Narodowej w Gołańczy  aż do czasu przejścia na emeryturę w 1973 r.
Kulczyński także po wojnie angażował się w życie społeczne Gołańczy. Jego dużą zasługą była elektryfikacja miasta w latach 1945-1946 oraz rozbudowa miejscowej szkoły w latach 1946-1948. Był jednym z tych, którzy po wojnie reaktywowali Bank Spółdzielczy w Gołańczy. Aktywnie również angażował się w działalność ZBoWiD-u. Za swoje zasługi na polu działalności społecznej, zawodowej oraz w uznaniu zasług kombatanckich był wielokrotnie wyróżniany i odznaczany. Do najważniejszych odznaczeń należały: Medal Niepodległości (l937), Brązowy Krzyż Zasługi (1938), Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Publiczną (1938), Złoty Krzyż Zasługi (1956), Wielkopolski Krzyż Powstańczy (1957), Zasłużony Działacz Spółdzielczości (1959), Odznaka l000-lecia Państwa Polskiego (1964), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1967), Odznaka Honorowa „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego" (1968).

autor publikacji : Sławomir Łaniecki

bibliografia : Na podstawie Kroniki ZBoWiD-u w Gołańczy. Z archiwum rodzinnego Karola Kabacińskiego.

powrót do poprzedniej strony | do góry