Powstańcze biografie

Kosiński Feliks

Kosiński Feliks (1889-1974), s. Stanisława i Katarzyny z domu Kołodziejskiej. Ur. 4.05.1889 r. w miejscowości Siedliska niedaleko Szubina. Z chwilą wybuchu I wojny światowej powołany do armii niemieckiej, z której wrócił z początkiem stycznia 1919 r. Za bohaterstwo na froncie otrzymał Krzyż Żelazny II kl. Do Powstania Wielkopolskiego przystąpił 15.01.1919 r. w szeregach 3. kompanii szubińskiej jako st. szer. Jego dowódcą był Hieronim Goralewski. Walczył na froncie północnym pod Szubinem, Rynarzewem, Władysławowem, Rudami, Turem, Samoklęskami, Żurczynem, Olkiem i Godzimierzem. Brał udział w zdobyciu niemieckiego pociągu pancernego 18.02.1919 r. w Rynarzewie. Po udanej akcji mianowany kpr. Wkrótce trafił do formującego się 6. Płk. Strzel. Wlkp. Z jednostką tą później walczył w rejonie Jarocina, Leszna, Rawicza, Kąkolewa. W sierpniu 1919 r. pułk zajął odcinek w okolicy Zbąszynia. W styczniu i lutym 1920 r. brał udział w zajmowaniu Pomorza. W marcu trafił na front wschodni i wziął udział w wyprawie kijowskiej. W sierpniu znalazł się na przedpolach Warszawy i uczestniczył w bitwie warszawskiej, a następnie w pogoni za wycofującym się przeciwnikiem. Z wojska Kosiński wrócił w grudniu 1920 r.
Na podstawie akt znajdujących się w Centralnym Archiwum Wojskowym wiadomo, że był zweryfikowany przed 1939 r. jako powstaniec wielkopolski oraz ujęty w ewidencji Biura Historycznego DOK VII w Poznaniu pod nr 8149. Po powstaniu zaangażował się w działalność koła Weteranów Powstania Wielkopolskiego. 17.09.1922 r. wstąpił w szeregi Towarzystwa Powstańców i Wojaków w Szubinie. Działał w Związku Weteranów Powstań Narodowych Rzeczpospolitej Polskiej 1914-1919. Był członkiem Stowarzyszenia Pracowników Kolejowych w Szubinie. W czasie II wojny światowej ukrywał sztandar tego stowarzyszenia, narażając się tym samym na represje ze strony okupanta. Sztandar przetrwał wojenną zawieruchę i obecnie, po latach przechowywania go w parafii pw. św. Marcina w Szubinie, znajduje się w zbiorach Muzeum Ziemi Szubińskiej. Pełnił w związku funkcję ławnika. Pracował na kolei oraz na niewielkim gospodarstwie rolnym. Z żoną Władysławą (ur. 20.09.1901) zawarł związek małżeński w 1925 r. w Turze. W czasie II wojny światowej ukrywał swój udział w Powstaniu Wielkopolskim. Udało mu się uniknąć losu wielu jego znajomych powstańców, m.in. Walentego Dypczyńskiego czy Walerego Cerkaskiego, którzy zostali za udział w zrywie narodowym z 1918-1919 r. zamordowani przez Niemców. Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1958) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1968). Zmarł 5.06.1974 r.

autor publikacji : Kamila Czechowska

bibliografia : Materiały archiwum dotyczące Feliksa Kosińskiego. Ze zbiorów Muzeum Ziemi Szubińskiej w Szubinie; „Pałuczanin", r. IX, nr 36, 24.03.1936 r.; Wspomnienia Michała Kuklińskiego – w archiwum autora.

linki :

powrót do poprzedniej strony | do góry