Powstańcze biografie

Korbal Stanisław

Korbal Stanisław (1895-?), s. Jana i Konstancji z domu Walkowiak. Ur. 17.08.1895 r. w Żarczynie nieopodal Żnina. Pochodził z rodziny rolniczej, a jego ojciec, nieposiadający własnej ziemi, najmował się do pracy na różnych folwarkach. W związku z tym młody Stanisław uczęszczał do szkoły powszechnej w Turzy, Dziewierzewie, Srebrnej Górze i Panigrodzu. Po ukończeniu szkoły, jeszcze jako nastolatek, zaczął pracować na folwarkach, m.in. w Kopaninie. W 1915 r. powołano go do wojska i trafił do 2. baonu saperów w Stettin (Szczecin). Po niespełna czteromiesięcznym szkoleniu w październiku 1915 r. trafił na front zachodni do Francji. Brał udział w walkach pod Verdun i nad Sommą. Z tych najkrwawszych bitew I wojny światowej wyszedł cało, jednak w 1917 r., podczas walk pod Arras, został poważnie ranny. Stracił 2 palce u prawej ręki i otrzymał bolesną ranę nogi. Na kilka miesięcy trafił do szpitala w Belgii, jednak nie powrócił do pełni zdrowia. Po opuszczeniu szpitala nie trafił już na pierwszą linię frontu, ale na dłużej urlopowano go do domu. Tymczasowo powrócił do pracy na majątku w Kopaninie, a jakiś czas później, dzięki zabiegom właściciela folwarku, Waltera Freytaga, zwolniono go całkowicie z wojska. U swojego pracodawcy był stangretem.
Gdy dotarła do niego wieść o wybuchu Powstania Wielkopolskiego w Poznaniu oraz o organizowaniu się ochotniczych oddziałów w okolicach Damasławka, m.in. w Kopaninie, Smuszewie, czy Mokronosach, Stanisław Korbal pomimo inwalidztwa zgłosił się w Damasławku na ochotnika do formowanego tam oddziału. Kompania powstańcza w szybkim tempie osiągnęła stan ok. 200 ochotników. Uzbrojenie mieli niekompletne, głównie była to broń przywieziona przez niektórych jeszcze z frontu lub ewentualnie zdobyta na niemieckich mieszkańcach. Pozostali powstańcy z niecierpliwością czekali na dostawy uzbrojenia. Czekał też Korbal. Niedostatecznie uzbrojony oddział Korbala postawiony został w gotowość bojową 8.01.1919 r., gdy do Gołańczy dotarły niepokojące informacje o grożącym miastu niebezpieczeństwie od strony Żnina. Następnego dnia nadeszła wyczekiwana już dostawa broni w liczbie około 100 karabinów, co okazało się stanowczo za mało w stosunku do potrzeb. Mimo tych braków kompania z Damasławka wzięła udział w walkach o Żnin. Następnie trafiła w okolice Szubina. Później Korbal otrzymał przydział do kompanii wągrowieckiej, ale tam już nie pełnił funkcji liniowych, lecz stacjonował w samym Wągrowcu. Ze względu na swoje inwalidztwo, w chwili, kiedy rozpoczęto formowanie regularnych oddziałów wielkopolskich, z dniem 28.02.1919 r. został zwolniony z wojska, zgłosił się do służby państwowej – do Urzędu Pocztowego w Damasławku. Był listonoszem w różnych urzędach i agencjach pocztowych, obsługujących mieszkańców Mokronos, Damasławka, Juńcewa, Wapna, Lęgniszewa, Czerlina, Czeszewa oraz Gołańczy. W tej ostatniej miejscowości osiedlił się na stałe w 1921 r. Jeszcze przed II wojną światową pobudował niewielki domek, w którym mieszkał wraz z rodziną. W czasie II wojny światowej cudem uniknął śmierci, natomiast jego żona trafiła do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie została zamordowana.
Po wojnie Korbal ponownie powrócił do służby na poczcie i do czasu przejścia na emeryturę z końcem 1960 r. pracował jako listonosz. W okresie międzywojennym nie udzielał się w organizacjach kombatanckich. Dopiero po II wojnie światowej śmielej zaczął opowiadać o swoich przeżyciach wojennych, głównie powstańczych. Był wielokrotnie wyróżniany i odznaczany. Do najważniejszych jego odznaczeń należały: Medal 10-lecia PRL (1955), Wielkopolski Krzyż Powstańczy (1957), Medal z okazji 400-lecia Poczty (1958) oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1968).

autor publikacji : Sławomir Łaniecki

bibliografia : Na podstawie Kroniki ZBoWiD-u w Gołańczy. Z archiwum rodzinnego Karola Kabacińskiego.

powrót do poprzedniej strony | do góry