Powstańcze biografie

Jarecki Józef

Jarecki Józef (1892-1976), s. Nikodema i Franciszki z domu Felcyn z Gorzyc. Ur. 1.03.1892 r. w Mycielewie niedaleko Kcyni. Rodzina posiadała gospodarstwo, około 50 ha. Józef miał 5 rodzeństwa – starszego brata Wacława i 4 siostry. W Kcyni ukończył szkołę powszechną, a następnie zajął się pracą na gospodarstwie rodziców. W 1914 r., z chwilą wybuchu I wojny światowej, powołany został do wojska niemieckiego. Służył w artylerii 38. pp. na froncie wschodnim oraz zachodnim. Z wojny powrócił po demobilizacji na początku grudnia 1918 r. W szeregi powstańcze wstąpił razem z bratem Wacławem 1.01.1919 r., kiedy tylko Powstanie Wielkopolskie dotarło do Kcyni i w okolice Szubina. Tym chętniej przystąpił do powstania, że jednym z najwyższych dowódców powstańczych w Kcyni był bliski znajomy Jareckich, wywodzący się z pobliskiego Ujazdu, ppor. Jan Sławiński. Jarecki 8.01 wziął udział w krwawym i zakończonym porażką powstańców szturmie Szubina. O Szubin walczył również 3 dni później, kiedy miasto zostało opanowane przez powstańców. Następnie toczył boje jako artylerzysta pod Rynarzewem. Szczególnie ciężkie chwile powstańcy przeżywali, kiedy Niemcy do boju rzucali pociąg pancerny wspierany piechotą. W takich okolicznościach Jarecki został ranny, ale opatrzony w punkcie sanitarnym na własną prośbę natychmiast powrócił na pierwszą linię. Po reorganizacji wojsk powstańczych otrzymał przydział do 9. Płk. Strzel. Wlkp., z którym m.in. w styczniu 1920 r. wkraczał do Bydgoszczy. Następnie jako doświadczonego artylerzystę przydzielono go do 5. Płk. Art. i w sierpniu 1920 r. znalazł się na przedpolach Warszawy, w okolicach Radzymina. W ofensywie znad Wisły dotarł aż nad Niemen, gdzie w trakcie jednej z potyczek został ciężko ranny. Trafił na kilka miesięcy do szpitala, z którego wyszedł dopiero w 1921 r.
W szeregach armii pozostawał do 1923 r., po czym poprosił o przeniesienie do rezerwy i powrócił do rodzinnego domu. Jakiś czas później ożenił się z Józefą z domu Walkowiak wywodzącą się z Panigrodza, ale mieszkającą z rodzicami na dwudziestopięciohektarowym gospodarstwie w Kazimierzewie (obecnie Kaźmierzewo) pod Kcynią. Do areału uprawnego dochodziło jeszcze 12 ha lasu. Po ślubie Jarecki zamieszkał u żony w Kazimierzewie, przejmując z czasem po teściach gospodarstwo. Z kolei rodzinne gospodarstwo w Mycielewie, jako najstarszemu z rodzeństwa Jareckich, przypadło Wacławowi. Ze związku Józefa i Józefy urodziło się 5 dzieci. W kolejności byli to: Henryka (ur. 1925), Edward (1927), Czesława (1928), Marian (1929) oraz Irena (1932). Do roku 1939 Józef Jarecki pracował na własnym gospodarstwie, które z początkiem wybuchu II wojny światowej, po ustanowieniu władzy okupacyjnej, zostało zarekwirowane przez Niemców. W tych okolicznościach rodzina musiała wyprowadzić się do niewielkiego, opuszczonego domu na obrzeżach wsi. Jareccy początkowo pracowali w niemieckich gospodarstwach na terenie Kazimierzewa. Po jakimś czasie Marian został wywieziony do niemieckiego majątku w Malicach, natomiast pod koniec 1944 r., gdy front wschodni zbliżał się nieubłaganie, Józefa z synem Edwardem hitlerowcy wysłali w okolice Brodnicy do kopania okopów, rowów przeciwczołgowych oraz innych umocnień polowych.
W 1945 r., tuż po ustaniu działań wojennych w rejonie nadnoteckim, Józef wraz z rodziną powrócił do Kazimierzewa, ponownie przejmując swoje gospodarstwo. Na roli pracował do 1965 r., czyli do chwili, gdy pogarszający się stan zdrowia uniemożliwiał już dalszą aktywność zawodową. W związku z tym zdał część gospodarstwa na rzecz skarbu państwa, a w zamian otrzymał mieszkanie w Bydgoszczy przy ul. Stawowej. Jeszcze przez jakiś czas przebywał w Kaźmierzewie. Mieszkając w Bydgoszczy i mając więcej wolnego czasu, angażował się w działalność społeczną, m.in. w ZBoWiD-zie. W 1972 r. przyznano mu Wielkopolski Krzyż Powstańczy, a 3 lata później Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. W 1973 r. Uchwałą Rady Państwa awansowany na ppor. rez. Jarecki zmarł w 1976 r. i pochowany został w Bydgoszczy.

autor publikacji : Sławomir Łaniecki

bibliografia : Wspomnienia Mariana Jareckiego o ojcu Józefie Jareckim z 23.03.2006 r. oraz z 27.09.2006 r. – w archiwum autora; Wspomnienia Mariana Jareckiego o ppłk. Janie Sławińskim spisane przez Sławomira Łanieckiego 27.09.2006 r.; Dokumenty Józefa Jareckiego z archiwum rodzinnego Mariana Jareckiego – kopie w archiwum autora.

powrót do poprzedniej strony | do góry