Powstańcze biografie

Felcyn Stanisław

Felcyn Stanisław (1899-1980), s. Antoniego i Marianny z domu Sobczak. Ur. 8.05.1899 r. w Gorzycach, w powiecie żnińskim. Siedmioklasową szkołę powszechną ukończył w Szubinie. W 1917 r. został wcielony do armii niemieckiej. Podczas I wojny światowej odniósł na tyle poważne rany, że po wyleczeniu odesłano go do domu. Komisja lekarska stwierdziła 25% inwalidztwo wojenne. Nie przeszkodziło to jednak w jego udziale w działaniach zbrojnych, gdy tylko wybuchło Powstanie Wielkopolskie. Wstąpił 31.12.1918 r. w szeregi powstańczej kompanii juncewskiej dowodzonej przez Tadeusza Kruszkę. Od pierwszych dni stycznia 1919 r. walczył z bronią w ręku na froncie północnym powstania. Po latach swoje powstańcze zmagania wspominał tak: „(…) brałem udział w zdobywaniu miasta Żnina dwa razy, drugim razem 11.01.1919 r. zdobyliśmy tartak na przedmieściu od strony Gniezna, nie mogliśmy się dalej posunąć, ponieważ na wszystkich kierunkach naprzeciw nas były ustawione karabiny maszynowe (…) około godziny 17.30 Niemcy zaatakowali nas z dwóch stron i nas okrążyli, a ponieważ było już ciemno zdążyłem się z okrążenia wydostać (…) na drugi dzień Niemcy wycofali się w kierunku Szubina, Żnin był zdobyty i ruszyliśmy za Niemcami w kierunku Szubina (…)”. Z powodu kalectwa zwolniono Felcyna pod koniec lutego 1919 r. do domu.
W latach 1926-1930 pracował w kamieniołomach w Wapiennie koło Barcina, w dawnym powiecie szubińskim. W marcu 1931 r. podjął pracę jako listonosz w Urzędzie Pocztowym w Rynarzewie. Przed 1939 r. Stanisław Felcyn został zweryfikowany jako uczestnik Powstania Wielkopolskiego 1918-1919 przez komisję weryfikacyjną DOK VII w Poznaniu pod nr 2539. Był członkiem szubińskiego koła Związku Weteranów Powstań Narodowych 1918-1920. W okresie okupacji niemieckiej 1939-1945 pracował najpierw jako dróżnik w okolicach Szubina, a następnie został wywieziony do Inowrocławia, gdzie przydzielono go do budowy schronów. W styczniu 1945 r., po wkroczeniu do Rynarzewa wojsk radzieckich, wstąpił w szeregi miejscowej Milicji Obywatelskiej. Jako ochotnik brał udział w przeszukiwaniach okolicznych lasów, w których ukrywali się niemieccy maruderzy i dezerterzy. W miejscowości Annowo pod Łabiszynem jego oddział natrafił na grupę 6 uzbrojonych w karabin maszynowy żołnierzy Wehrmachtu. Po wymianie ognia jednego rannego zabrali do niewoli, a pozostali zbiegli w kierunku Bydgoszczy. Wraz z grupą pocztowców z Szubina 29.01.1945 r. uruchomił Urząd Pocztowy w Rynarzewie, w którym ponownie pracował jako listonosz.  Przeszedł na emeryturę 4.04.1964 r. i ze względu na zły stan zdrowia zamieszkał u syna Ireneusza w Szubinie. Od 1968 r. był członkiem ZBoWiD-u. Za służbę ojczyźnie wielokrotnie wyróżniany i odznaczany m.in.: Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1977) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977). W 1924 r. zawarł związek małżeński z Wiktorią z domu Nitką (1902-1975). Wychowali 2 synów: Kazimierza (1926-2000) i Ireneusza (1928-1989). Stanisław Felcyn zmarł 21.09.1980 r. w Szubinie i tam został pochowany na miejscowym cmentarzu.

autor publikacji : Piotr S. Adamczewski

bibliografia : Archiwum ZKRP i BWP Oddział w Bydgoszczy. Teczka osobowa S. Felcyna, sygn. 109/3097, (własnoręczny życiorys, wniosek o odznaczenie KKOOP, deklaracja członkowska ZBoWiD-u, odpis zaświadczenia z CAW nr 1544/Wch. BD z dnia 13.02.1969 r., odpis dyplomu Związku Weteranów Powstań Narodowych, nr 2539). Obecnie w CAW w Warszawie; Archiwum rodzinne Felcynów z Szubina.

powrót do poprzedniej strony | do góry