Powstańcze biografie

Dolaciński Wojciech

Dolaciński Wojciech (1901-1986), s. Władysława i Katarzyny z domu Kulczak. Ur. 17.04.1901 r. w Słupach koło Szubina. Do szkoły powszechnej uczęszczał w latach 1907-1915. Ukończył 7 klas. Po zakończeniu nauki szkolnej podjął pracę jako robotnik rolny na majątku ziemskim. Z początkiem stycznia 1919 r. wstąpił do żnińskiego oddziału powstańczego dowodzonego przez por. Kazimierza Rychlewskiego. Brał udział w walkach o wyzwolenie Żnina, Kowalewa, Nowego Światu i Szubina. Podczas jednej z bitew pod Szubinem został ranny w rękę i do końca marca przebywał w szpitalu. W szeregach powstańczych walczył do 19.02.1919 r. Z frontu północnego został wycofany do Gniezna. W kwietniu 1919 r. ochotniczo wstąpił do formującego się 9. Płk. Strzel. Wlkp., a w lipcu 1919 r. wraz z pułkiem został przerzucony w okolice Rawicza i Leszna w Wielkopolsce. Następnie brał udział w walkach na froncie polsko-bolszewickim. Do rezerwy zwolniony 17.01.1921 r.  Powołany 19.03.1921 r. w szeregi 59. pp., w którym służył do 9.07.1921 r. Po powrocie w rodzinne strony pracował jako robotnik rolny w majątku w Żninie. W Żninie także założył rodzinę.
Pod koniec sierpnia 1939 r. zmobilizowany do Baonu Obrony Narodowej w Żninie. Od 1.09.1939 r. brał udział w wojnie obronnej. Przebył szlak bojowy jako sanitariusz od Żnina aż do walk nad rzeką Bzurą. W czasie bitwy nad Bzurą 19.09.1939 r. wzięty do niewoli niemieckiej. W niewoli pracował jako sanitariusz w Giżycku, Łodzi i Ostrzeszowie. Z obozu jenieckiego wrócił po niespełna roku – 20.07.1940 r. Miał więcej szczęścia niż jego dowódca z czasów Powstania Wielkopolskiego Kazimierz Rychlewski, który był przewodniczącym Rady Robotników i Żołnierzy w Żninie, działaczem niepodległościowym, porucznikiem Wojska Polskiego. Rychlewski został za swoją działalność aresztowany w czasie II wojny światowej i skazany na długoletnie więzienie, a następnie stracony w 1942 r. w obozie w Mauthausen.
Po wyzwoleniu Dolaciński podjął pracę jako robotnik rolny w PGR Jaroszewo koło Żnina. W 1966 r. przeszedł na emeryturę. 25.09.1969 r. wstąpił w szeregi żnińskiego ZBoWiD-u. Ze stopnia wojskowego st. szer. awansowany na ppor. rez. Posiadał odznaczenia z okresu dwudziestolecia międzywojennego, w tym Medal Niepodległości, a także odznakę Towarzystwa Powstańców i Wojaków – Krzyż "Powstańcowi Broni Wdzięczna Wielkopolska". Po wojnie także wyróżniany odznaczeniami. W 1947 r. za udział w II wojnie światowej otrzymał Medal Zwycięstwa i Wolności, a ponadto Wielkopolski Krzyż Powstańczy (1969) i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1972). Zmarł 11.03.1986 r. w Żninie.

autor publikacji : Kamila Czechowska

bibliografia : Archiwum Zarządu Oddziału ZKRP i BWP w Bydgoszczy. Obecnie w CAW w Warszawie; Słownik Biograficzny Powstańców Wielkopolskich 1918-1919 ze Żnina i okolic, Żnin 2004.

powrót do poprzedniej strony | do góry