Powstańcze biografie

Szułdrzyński Władysław Marian

Szułdrzyński Władysław Marian (1901-1984) por. inż., ur. 17.02.1901 r. w Prusinowie koło Lubasza w powiecie czarnkowskim. Syn Kazimierza i Zofii z domu Grabskiej. Miał starszego brata Tadeusza – senatora RP. Odziedziczył po rodzicach, którzy byli wyznania rzymskokatolickiego, majątek ziemski. Maturę uzyskał w Bydgoszczy w 1918 r.
27.12.1918 r. rozpoczął walkę wraz z powstańcami o wyzwolenie Poznania i najbliższej okolicy. W dniach 6-9.01.1919 r. uczestniczył w walkach o Czarnków pod dowództwem ppor./ppłk. Zdzisława Orłowskiego i ppor. Tadeusza Łakińskiego. Od 10.10.1919 r. walczył pod Szubinem, Rynarzewem i Kcynią pod dowództwem sierż./por. Zdzisława Beutlera. Po zakończeniu Powstania pozostał w Wojsku Polskim i w szeregach 14 Pułku Artylerii Lekkiej wziął udział w wojnie 1920 r. Do rezerwy został przeniesiony 3.01.1921 r.
W jego książeczce wojskowej, będącej w posiadaniu rodziny (kopia dwóch stron tytułowych w zbiorach Muzeum Okręgowego w Pile), zapisano, że był dowódcą plutonu, należał do korpusu osobowego oficerów artylerii, a następnie został przeniesiony do służby uzbrojenia.
Po zakończeniu działań wojennych przez dwa lata studiował na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, a następnie gospodarował w swoim majątku w Prusinowie.
Przez 10 lat był prezesem Towarzystwa Powstańców i Wojaków w Lubaszu. To z jego inicjatywy postawiono pomnik Powstańców Wielkopolskich w Lubaszu i ufundowano dla tamtejszego koła Towarzystwa sztandar.
Zmobilizowany 24.08.1939 r., odbył kampanię wrześniową w ramach swojego pułku artylerii. Do niewoli niemieckiej dostał się 17.09.1939 r. i przebywał w Oflagu II A - Prenzlau (w północno-wschodniej Brandenburgii, 35 km na zachód od Odry), mając numer obozowy 238 (zachowany w archiwum rodzinnym). W 1941 r. został zwolniony z niewoli i administrował majątkiem siostry Anny Leszczyńskiej w miejscowości Kozietuły, pow. Grójec. W 1945 r. jego majątek został rozparcelowany, a on zamieszkał w Witaszycach k. Jarocina, gdzie pracował jako dyrektor majątku rolnego.
W 1959 r. przeprowadził się do Piły, zamieszkał przy ul. Fabrycznej 3 i Walki Młodych 32/2 i do 1970 r. pracował w Zakładach Przemysłu Ziemniaczanego na stanowisku inż. agrotechnika. Należał od 1957 r. do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację.
Związek małżeński zawarł z Anielą Stanisławą Tarnowską. Ojciec syna Kazimierza, urodzonego 19.01.1942 r. w Warszawie.
Za działalność niepodległościową został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (leg. nr 1596-72-121 z 21.12.1972 r.), Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (leg. nr 1403-69-183 z 22.12.1969 r.), Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 (w 1930 r.), Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 (leg. nr 366-71-183 z 16.02.1972 r.), Odznaką Pamiątkową 14 Wielkopolskiego Pułku Artylerii Lekkiej, Odznaką Grunwaldzką w 1960 r.
Zmarł 24.09.1984 r. w Pile (akt zgonu USC Piła nr 349/1984). Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Lubaszu.

Opracował Wojciech Kicman, Piła marzec 2013 r.

autor publikacji : Wojciech Kicman

bibliografia : Album Pamiątkowy Powstańców i Niepodległościowców Ziem Zachodnich RO, Poznań nr 1
z roku 1937; Biogram opracowany przez M. Fijałkowskiego, a opublikowany w Słowniku Powstańców Wielkopolskich autorstwa Zofii Barnaś; książeczka stanu służby wojskowej (w posiadaniu rodziny), Archiwum Prezydenta RP – wniosek na odznaczenie Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Informacje i dokument udostępnione przez syna Kazimierza w lutym 2013 r.

powrót do poprzedniej strony | do góry