Powstańcze biografie

Jasiński Antoni

Jasiński Antoni (1899-1983) kpr., ur. 18.05.1899 r. w Śmiełowie, pow. Jarocin. Syn Leona i Anny. Szkołę powszechną ukończył w Śmiełowie. Był zatrudniony przez właścicieli dóbr śmiłowskich Chełkowskich jako ogrodnik w parku przypałacowym. Tam spotykał się z dziećmi właścicieli majątku, co zaowocowało w rozbudzeniu u Antoniego Jasińskiego głębokiego patriotyzmu. W latach 1917-1918 jako żołnierz armii pruskiej brał udział w walkach na polach I wojny światowej. Walczył m.in. na terenie Francji, Alzacji i w górach Wogezy.
W grudniu 1918 r., będąc w transporcie kolejowym na terenie Poznania, powziął z kolegą decyzję o dezercji z armii pruskiej. U swojego wujka dostał cywilne ubranie i wyjechał do Śmiełowa. W końcu grudnia 1918 r. zgłosił się do dowództwa powstania w koszarach na Golęcinie i od 1.01.1919 r. brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. Uczestniczył w walkach w okolicach Żnina, o Smogulec, Szubin i Kcynię jako celowniczy w baterii armat ciężkich. Jego dowódcami byli kpt. Pietruszyński i por. Stablewski. Od 18.02.1919 r. służył w wielkopolskich wojskach, a następnie w polskim wojsku. Służbę wojskową zakończył w 1921 r. w stopniu kaprala.
Po zakończeniu służby wojskowej wstąpił w szeregi straży celnej (nr służbowy 3156), w której pracował do 1928 r., a przez rok (1928-1929) służył w straży granicznej. Początkowo pracował w Działdowie, a następnie na terenie placówki w Jeziorkach, gdzie m.in. przyczynił się do przechwycenia dużego przemytu, uzyskując za ten czyn wysoką nagrodę.
W dniu 7.01.1937 r. został zweryfikowany przez Zarząd Główny Związku Weteranów Powstań Narodowych jako powstaniec wielkopolski.
Do 1939 r. należał do Związku Powstańców Wielkopolskich Koła w Kaczorach, mając legitymację członkowską nr 13161.
W latach 1929-1945 mieszkał w rejonie Śmiłowa, gdzie prowadził gospodarstwo rolne zakupione od Niemca przez jego żonę. W okresie II wojny światowej nie był prześladowany.
W styczniu 1945 r. jego gospodarstwo rolne zostało zniszczone w wyniku ostrzału artyleryjskiego, co zmusiło go do przeprowadzki do Śmiłowa i zajęcia gospodarstwa poniemieckiego. W Śmiłowie sprawował funkcję sołtysa i zastępcy naczelnika miejscowej Ochotniczej Straży Pożarnej. W styczniu 1947 r. za odmowę w agitacji na rzecz komunistów w wyborach do sejmu był aresztowany i przez tydzień więziony w piwnicy komisariatu Milicji Obywatelskiej w Kaczorach.
W 1950 r. w Śmiłowie powstał PGR i rodzina Antoniego Jasińskiego musiała opuścić swoje mieszkanie. Zamieszkała w Jeziorkach.
Antoni Jasiński był dwukrotnie żonaty. Pierwszy raz z właścicielką gospodarstwa rolnego w Śmiłowie, wdową, Teofilą Zając z domu Pindelską, z którą miał dwóch synów: Henryka (ur. 1930) i Juliusza (ur. 1932). Żona zmarła u córek z pierwszego małżeństwa w Krakowie w 1974 r. Po raz drugi zawarł związek małżeński 16.11.1974 r. z Heleną Andrzejewską (5.02.1910-31.05.2000), pochowaną na cmentarzu parafialnym w Śmiłowie.
Po 1945 r. należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (leg. nr 316379) i był wpisany do ewidencji Okręgu ZBoWiD pod nr 214897.
Za zasługi w działaniach powstańczych i służbę w Wojsku Polskim został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (po 1958 r.) i Medalem Niepodległości (przed 1939 r.).
Zmarł 21.05.1983 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Śmiłowie. Nagrobek zachował się do czasów współczesnych.

Na podstawie materiałów i pisemnych informacji udzielonych w czerwcu 2013 r. przez synów: mgr. inż. Henryka Jasińskiego i inż. Juliusza Jasińskiego opracował Wojciech Kicman, Piła maj 2013.

autor publikacji : Wojciech Kicman

bibliografia : Archiwum Prezydenta RP – wniosek o nadanie Wielkopolskiego Krzyża Powstańczego, Karta Informacyjna Koła TPPW w Chodzieży.

powrót do poprzedniej strony | do góry