Powstańcze biografie

Plewa Bolesław

Plewa Bolesław (1897-1984) ppor., ur. 2.02.1897 r. w Sławianowie koło Łobżenicy w rodzinie rolnika Franciszka (zmarłego w 1933 r. w Wiktorówku) i Nepomuceny Ziarkowskiej (zmarłej w 1926 r. również w Wiktorówku). Rodzice zostali pochowani w Łobżenicy. Miał trzy siostry: Władysławę Katz (1893-1945), Weronikę Szwarc (1895-1969, pochowaną w Łobżenicy) i Leokadię Konek (zmarłą przed 1945 r. w obozie w Potylicach) oraz brata Władysława (06.1904-8.03.1988, pochowanego w Górce Klasztornej). Wszyscy urodzili się w Sławianowie.
Bolesław w latach 1904-1911 uczył się w szkole powszechnej w Sławianowie, a po jej ukończeniu pomagał w gospodarstwie rolnym rodziców. Po skończeniu 18 lat w 1915 r. został powołany do wojska pruskiego i do końca wojny pozostawał w jego szeregach.
W grudniu 1918 r., wracając z frontu, zdezerterował na dworcu w Pile i dotarł do Sławianowa. W Łobżenicy od Rady Ludowej otrzymał nakaz działalności dywersyjnej i wywiadowczej. Natychmiast po wybuchu Powstania Wielkopolskiego włączył się w szeregi powstańcze i pod wodzą Antoniego Knajdka brał udział w opanowaniu Łobżenicy oraz uczestniczył w walkach o Wysoką. Następnie walczył na linii Noteci do 17.03.1919 r.
Był poszukiwany przez pruską policję, do 1920 r. musiał się ukrywać.
Po zakończeniu działań wojennych Bolesław gospodarował na własnym gospodarstwie rolnym we wsi Wiktorówko.
26.04.1926 r. zawarł w Zakrzewie związek małżeński z Gertrudą Kabattek (27.10.1902-18.01.1976) urodzoną w Buczku Wielkim, zmarłą w Wiktorówku. Z tego małżeństwa urodziło się siedmioro dzieci, synowie: Klemens (28.02.1927-2.12.1996, pochowany w Sławianowie), Franciszek (ur. 8.02.1933) i Tadeusz (ur. 17.04.1938) oraz córki: Łucja Piechaczek (6.12.1928-5.02.2009, pochowana w Białośliwiu), Czesława Piątek (3.01.1931-23.02.1993, pochowana w Górce Klasztornej), Stanisława (ur. 25.10. 1935) i Franciszka Gronau (ur. 24.08.1943).
Po wybuchu II wojny światowej został wysiedlony ze swego gospodarstwa i wraz z sześciorgiem dzieci zamieszkał w domu rodziny żony w Głomsku koło Zakrzewa.
W 1945 r. wrócił na swoje gospodarstwo, które w 1975 r. przekazał synowi Tadeuszowi.
Przed 1939 r. należał do Związku Weteranów Powstań Narodowych R.P. 1914-1919 (dyplom nr 6089) i posiadał kartotekę w Archiwum Związku pod nr 13857.
Aktywnie działał w Kurkowym Bractwie Strzeleckim w Łobżenicy i Ochotniczej Straży Pożarnej w Wiktorówku. Do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację należał od 5.03.1958 r. (leg. nr 137750).
Wielokrotnie w czapce Powstańca Wielkopolskiego uczestniczył w różnych uroczystościach państwowych, kościelnych i szkolnych.
Został awansowany do stopnia podporucznika Wojska Polskiego i odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (leg. nr 1598-72-129 z 21.12.1972 r.), Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (leg. nr K-37239 z 22.12.1966 r.), Odznaką Związku Weteranów Powstań Narodowych R.P. 1914-1919 (dyplom nadania nr 541 z 18.08.1936 r.).
Zmarł 4.03.1984 r., został pochowany w Górce Klasztornej.

Opracował Wojciech Kicman, Piła czerwiec 2012.

autor publikacji : Wojciech Kicman

bibliografia : Archiwum Prezydenta RP – wniosek o nadanie Wielkopolskiego Krzyża Powstańczego; Informacje i dokumenty od dzieci Stanisławy oraz Franciszka i Tadeusza – styczeń 2012.

powrót do poprzedniej strony | do góry