Powstańcze biografie

Brona Roman

Brona Roman (1894-1961), s. Stanisława i Agnieszki z domu Krzemińskiej. Ur. 28.02.1894 r. w Niedźwiadach koło Szubina. Ukończył szkołę powszechną i następnie kształcił się w zawodzie kowala ślusarza. Powołany do wojska niemieckiego, w którym służył w latach 1914-1918. Wstąpił ochotniczo 30.12.1918 r. w szeregi tworzącego się oddziału powstańczego w Samoklęskach dowodzonego przez ppor. Kolańczyka. Oddział ten rekrutował się z ochotników pochodzących z miejscowości takich jak: Samoklęski, Tur, Wieszki, Janowo, Chobielin. Z odziałem tym walczył w bitwie o Szubin i tam też został ranny. Z szeregów powstańczych zwolniony 19.02.1919 r. jako inwalida.
W 1938 r. Roman Brona uzyskał z Biura Historycznego DOK VII w Poznaniu zaświadczenie niezbędne do ubiegania się o pracę na podstawie ustawy lipcowej z 1937 r. o zapewnieniu pracy i zaopatrzeniu uczestników walk o niepodległość. Wstąpił w związek małżeński z Pelagią z domu Cichą. Małżonkowie doczekali się 3 dzieci. Po II wojnie światowej przeprowadził się do Bydgoszczy, gdzie zamieszkał z rodziną. Wstąpił do ZBoWiD-u w Bydgoszczy, w którym działał aktywnie w grupie środowiskowej skupiającej byłych powstańców wielkopolskich. Pracował w Bydgoskiej Fabryce Sygnałów Kolejowych. Centralne Archiwum Wojskowe w Warszawie zaświadczyło, że Roman Brona był zweryfikowany przed 1939 r. jako powstaniec wielkopolski i ujęty w ewidencji Biura Historycznego DOK VII w Poznaniu pod nr 20222. Wyróżniony Odznaką Pamiątkową Wojsk Wielkopolskich i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł 27.06.1961 r. w Bydgoszczy.

autor publikacji : Kamila Czechowska

bibliografia : Akt Zgonu, USC Bydgoszcz – Miasto, nr 949/1961; Archiwum Zarządu Oddziału ZKRP i BWP w Bydgoszczy. Obecnie w CAW w Warszawie.

powrót do poprzedniej strony | do góry