Powstańcze biografie

 Szukaj w bazie danych 

  A B C Ć D E F G H I J K L Ł M N Ń O P R S Ś T U W Y Z Ż    

Weber Stefan

Weber Stefan (1903-1966) ur. 15.08.1903 r. w Trzemesznie. Był synem Józefa, mistrza szewskiego, oraz Wiktorii z domu Jakubowskiej. Szkołę Podstawową w Trzemesznie ukończył w 1917 r. Następnie podjął pracę jako woźny w tejże szkole, aby pomóc matce, gdyż ojca wcielono do armii pruskiej. Gdy miał 17 lat, był łącznikiem w Powstaniu Wielkopolskim, roznosił meldunki dla oddziałów powstańczych zgrupowanych i działających w rejonie Gniezno - Trzemeszno - Mogilno. Do Powstania Wielkopolskiego poszedł wraz z bratem Marianem Weberem, który zginął w szarży Szwadronu Ułanów Wielkopolskich pod Trzemesznem.
W okresie 1.04-27.09.1919 r. S. Weber uczęszczał na kurs preparandii, otrzymał świadectwo uprawniające do wstąpienia do III klasy seminarium nauczycielskiego. Dnia 9.06.1923 r. ukończył seminarium, otrzymując świadectwo dojrzałości. Pełnił obowiązki tymczasowego nauczyciela w szkołach powszechnych. Na podstawie dekretu Kuratorium Okręgu Szkolnego Poznańskiego z dniem 28.06.1923 r. powierzono mu posadę nauczyciela tymczasowego przy Szkole Podstawowej im. Staszica w Inowrocławiu. Po zdaniu II egzaminu nauczycielskiego otrzymał nominację na nauczyciela stałego w tejże szkole.
Największe umiłowanie odczuwał do pracy w zespołach śpiewaczych, którym od 1921 r. poświęcił się dodatkowo. Przez 9 lat pełnił obowiązki sekretarza Okręgowego Związku Amatorskich Chórów Śpiewaczych, dwa lata był jego prezesem. Od roku 1927 pełnił również obowiązki dyrygenta chórów miasta i powiatu inowrocławskiego. Były to chóry: „Halka” – obejmowała rejon Inowrocław – Mątwy i Pakość, „Echo”, „Szarotka”, „Szopen”, „Dzwon” oraz „Moniuszko”. Za pracę organizacyjną i dyrygencką Rada Naczelna Polskich Związków Śpiewaczych nadała mu w 1938 r. Odznakę Honorową II stopnia.
Od 1.09.1937 r. do 30.08.1939 r. (dnia mobilizacji) pracował w charakterze nauczyciela w Szkole Podstawowej im. św. Wojciecha w Inowrocławiu.
Dnia 30.08.1939 r. został zmobilizowany do 1 PP. Leg. Wilno, gdzie powierzono mu funkcję szefa kompanii. W Wilnie brał udział w walkach na „Zielonym moście” w dn. 18-19.09.1939 r. W dniu 20.09.1939 r. na rozkaz d-cy pułku przeszedł granicę z Litwą. Internowany przez NKWD na Litwie przebywał do lipca 1940 r. w obozach Połęga i Wiłkowiszki, skąd został przeniesiony do obozu dla internowanych w Juży, obwód juchnowski, na terenie ZSSR oraz do obozów w Murmańsku i na półwyspie Kola do pracy przy budowie lotnisk, skąd przewieziony został do obozu w Wiaźnikach. 25.08.1941 r. wstąpił ochotniczo do tworzącej się Armii Polskiej. W listopadzie tegoż roku w obozie w Tatiszczewie otrzymał stopień sierżanta i został szefem kompanii. W czasie 7.03-31.05.1942 r. ukończył szkołę podchorążych piechoty w Dżałał-Abad z przydziałem do 15. pułku, jako zastępca d-cy plutonu. W sierpniu 1942 r. został przerzucony na Bliski Wschód z przydziałem do 15. batalionu piechoty „Wilki”. W 1944 r. brał udział w działaniach wojennych na terenie Włoch, walczył pod Monte Cassino, wziął udział w całej kampanii włoskiej. W dniu 1.11.1944 r. został mianowany podporucznikiem z przydziałem na oficera łącznikowego do dowództwa 5. Wileńskiej Brygady Piechoty. We wrześniu 1946 r. wraz z wojskiem opuścił Włochy i został przerzucony na teren Anglii. W marcu 1947 r. zgłosił swoją chęć powrotu do Polski, skierowano go do obozu dla repatriantów. Wędrował od obozu do obozu, trwało to do października 1947 r. Do kraju wrócili 25.10.1947 r.
Po powrocie natychmiast wziął się do pracy i otrzymał posadę nauczyciela przy Szkole Podstawowej im. św. Wojciecha w Inowrocławiu. W styczniu 1948 r. wstąpił do PPR, a po zjednoczeniu do PZPR. W szkole św. Wojciecha pracował do 31.08.1948 r., a z dn. 1 listopada tegoż roku powierzono mu obowiązki wicedyrektora przy jedenastoletniej Szkole Ogólnokształcącej im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu, które pełnił do 1.12.1950 r. W tym samym roku został powołany na stanowisko kierownika Wydziału Oświaty Powiatowej Rady Narodowej w Referacie Opieki nad Dzieckiem. Po kilku latach skierowano go do pracy w Powiatowym Ośrodku Doskonalenia Kadr Oświatowych. Do 1963 r., do emerytury, pracował jako nauczyciel w SP nr 8 w Inowrocławiu.
Przez cały ten czas, od powrotu z Anglii, zajmował się pracą z chórami. Pełnił obowiązki dyrygenta okręgowego i dyrygenta Chóru Męskiego „Echo” oraz kierownika zespołów chóralnych świetlicowych. Prowadził również zespoły mandolinistów przy Młodzieżowym Domu Kultury. Był przyjacielem i orędownikiem harcerzy inowrocławskich.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Monte Cassino, Medalem Wojska, Medalem 10-lecia Odzyskania Niepodległości, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę, Krzyżem Powstania Wielkopolskiego oraz odznaczeniami zagranicznymi: 1939-54 Star, Italy Star, Defence Medal, The War Medal 1939-45.
Zmarł po ciężkiej chorobie 17.10.1965 r.
W małżeństwie (1928 r.) z Benigną z domu Witkowską, również nauczycielką szkół inowrocławskich, miał syna Jerzego (1929 r.), nauczyciela, oraz córkę Krystynę (1931 r.), księgarza.

autor publikacji : Grzegorz Weber

bibliografia : Opracowano na podstawie pamiątek i relacji rodzinnych.

powrót do poprzedniej strony | do góry