Powstańcze biografie

 Szukaj w bazie danych 

  A B C Ć D E F G H I J K L Ł M N Ń O P R S Ś T U W Y Z Ż    

Ławicki Stanisław

Ławicki Stanisław (1896-1974) ppor., Kawaler Krzyża Walecznych, ur. 13.10.1896 r. w Opalenicy. Był synem Stanisława Ławickiego (27.04.1871-30.03.1938), urodzonego w Opalenicy, zmarłego w Żabikowie, i Józefy Niemyt (10.03.1874-2.03.1946), urodzonej w Porażynie, zmarłej również w Żabikowie. Miał 2 braci i 3 siostry. Ojciec był wyznania rzymskokatolickiego, z zawodu był szewcem.
Po ukończeniu 18 lat Stanisław Ławicki na początku I wojny światowej został powołany do wojska pruskiego. Dostał przydział do Gwardii Cesarskiej. Na początku 1918 r. znalazł się wraz ze swoim plutonem karabinów maszynowych w okopach pod Verdun, gdzie został ranny w lewą dłoń i nogę. Po dziewięciomiesięcznej kuracji w szpitalu został zwolniony na dalszą rekonwalescencję do domu.
Z chwilą wybuchu Powstania Wielkopolskiego natychmiast przystąpił do oddziału powstańczego w Opalenicy. W jego szeregach walczył do lutego 1919 r., a następnie rozpoczął służbę w 55. Pułku Piechoty w Lesznie. Już 14.03.1919 r. wraz z pułkiem wyruszył na odsiecz Lwowa.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Wojsku Polskim i w swym macierzystym pułku służył do 1937 r., kolejno awansując do stopnia chorążego. Był trzykrotnie ranny.
Po przejściu do rezerwy zamieszkał w Śremie, gdzie z żoną prowadził kasyno miejscowej jednostki wojskowej.
Jesienią 1939 r. cała rodzina została w trybie natychmiastowym eksmitowana ze swego mieszkania i przeniosła się do krewnych w pobliskim Niesłabinie. Sam Stanisław Ławicki musiał się ukrywać w stogu siana do połowy 1940 r., gdyż został uprzedzony, że jako powstaniec wielkopolski znalazł się na liście do rozstrzelania. W latach 1940-1944 pracował na robotach przymusowych, a w 1944 r. został wywieziony pod Łódź do kopania rowów przeciwpancernych. Kilkakrotnie odmówił podpisania volkslisty.
Po wyzwoleniu od lutego 1945 r. przez krótki okres pracował w Starostwie Powiatowym w Śremie, a następnie wstąpił do stacjonującej w Śremie frontowej jednostki czołgów Wojska Polskiego.
W 1948 r. przeprowadził się do Piły i pracował w Wojskowej Komendzie Uzupełnień do 30.04.1952 r. w stopniu starszego sierżanta. Z mundurem pożegnał się po 35 latach służby. Mieszkał w Pile przy ul. Domańskiego 15 i Roosevelta 48/6.
Przez szereg lat pracował w różnych zakładach pracy w Pile m.in. w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej.
Należał od 20.11.1957 r. do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (leg. nr 217923/209840). Był sekretarzem Oddziału Miejskiego tej organizacji. Posiadał czapkę od munduru powstańców wielkopolskich, którą zakładał na różne uroczystości i spotkania z młodzieżą.
Uchwałą Rady Państwa został mianowany podporucznikiem Wojska Polskiego.
Związek małżeński zawarł 2.10.1922 r. w Śremie z córką gospodarza Pelagią Borowską (ur. 18.12.1896 w Niesłabinie, zm. 10.11.1975 w Pile). Był ojcem 4 dzieci, córek: Heleny Józefy, Reginy Stanisławy i Marii Teresy oraz syna Janusza Antoniego.
Jako powstaniec wielkopolski 27.12.1968 r. otrzymał Dyplom Uznania od Komitetu obchodów 50. rocznicy Powstania Wielkopolskiego 1918/1919. Również w tym samym roku otrzymał życzenia od Komendy Hufca ZHP w Pile, a w styczniu 1971 r. okolicznościową laurkę od Szczepu Harcerskiego im. Michała Drzymały przy Liceum Ekonomicznym w Pile, gdzie działał Krąg Przyjaciół Uczestników Powstania Wielkopolskiego 1918/1919.
Stanisław Ławicki za udział w Powstaniu Wielkopolskim, swoje czyny bojowe i wzorową służbę wojskową został odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski leg. nr 1537-71-111 z 13.01.1972, czterokrotnie Krzyżem Walecznych – przed 1939 r., Krzyżem Powstańców Wielkopolskich po 1959 r., Medalem Pamiątkowym „Za Wojnę 1918-1921” – przed 1939 r., Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości – przed 1939 r., Krzyżem Obrońców Lwowa – przed 1939 r., Gwiazdą Przemyśla – przed 1939 r., Odznaką Pamiątkową Wojsk Wielkopolskich – przed 1939 r., Odznaką Pamiątkową 55. Poznańskiego Pułku Piechoty – przed 1939 r.
Zmarł w Pile 13.08.1974 r. i został pochowany na miejscowym cmentarzu komunalnym w kwat. 3/B-12-8. W 1975 r. pochowano tam jego żonę Pelagię. Rodzina z pietyzmem przechowuje jego czapkę od munduru powstańca wielkopolskiego i inne pamiątki.

autor publikacji : Wojciech Kicman

bibliografia :

Książeczka rodzinna z 15.12.1932 r. wystawiona w Lesznie, Legitymacja ZBoWiD nr 217923 z 20.11.1957 r., Archiwum Prezydenta RP – wniosek o nadanie Wielkopolskiego Krzyża Powstańczego, informacje syna Janusza z grudnia 2011 r. Opracował Wojciech Kicman, Piła czerwiec 2012.

powrót do poprzedniej strony | do góry