Powstańcze biografie

Kluczyk Bronisław

Kluczyk Bronisław (1892-1975) ppor., Kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari i Krzyża Walecznych, ur. 23.12.1892 r. we wsi Lusowo koło Tarnowa Podgórnego w pow. Poznań-Zachód. Syn Szymona i Emilii z domu Martini. Miał 9 rodzeństwa, siostry: Zofię, Marię i Jadwigę oraz braci: Bolesława, Władysława, Leona, Franciszka, Romana i Sylwestra. Ojciec był leśniczym, a matka zajmowała się prowadzeniem gospodarstwa domowego i wychowaniem dzieci. W Lusowie ukończył niemiecką powszechną szkołę ludową, a języka polskiego uczył się potajemnie w domu rodziców. Po ukończeniu 20 lat został 2.10.1912 r. powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej w kawalerii armii pruskiej. Służbę odbywał w 4. Pułku Ułanów Pomorskich w Toruniu. W latach 1914-1916 walczył na froncie wschodnim, a następnie froncie zachodnim cały czas w szeregach swego pułku. Po zakończeniu działań wojennych został zwolniony z wojska pruskiego i w grudniu 1918 r. wrócił do domu rodzinnego w Lusowie.
Natychmiast wstąpił do oddziału Straży Ludowej w Poznaniu. Od 27.12.1918 r. uczestniczył w walkach ulicznych w Poznaniu, a następnie w walkach na froncie zachodnim powstania m.in. pod Zbąszyniem, Wolsztynem i Lesznem. Jego dowódcą był ppor./ppłk. Andrzej Kopa.
15.01.1919 r. wstąpił ochotniczo do tworzącego się Wojska Wielkopolskiego, a następnie do Wojska Polskiego. Służył w 1. Pułku Ułanów Wielkopolskich przemianowanym w lutym 1920 r. na 15. Pułk Ułanów Poznańskich. W ramach tego pułku przeszedł cały szlak bojowy pułku w wojnie 1920 r. m.in.: na froncie litewsko-białoruskim, zdobywając Bobrujsk, na froncie białoruskim, walcząc pod Siedlcami i Dęblinem, a następnie w Bitwie Warszawskiej, kończąc działania pod Nieświeżą. W pułku tym służył do 1939 r. W 1925 r. został podoficerem zawodowym w stopniu wachmistrza (sierżanta), a w 1928 r. awansował do stopnia starszego wachmistrza (st. sierżanta).
Posiadając uprawnienia Instruktora Przysposobienia Wojskowego, w wolnych chwilach uczestniczył w szkoleniu młodzieży w zakresie ze specjalizacją konną.
W wojnie obronnej 1939 r. w ramach swego pułku walczył w rejonie Bzury, pod Kutnem i na przedpolach Warszawy.
Dostał się do niewoli niemieckiej 18.09.1939 r. Po zwolnieniu 13.12.1939 r. wraz z całą rodziną został zesłany na teren Generalnej Guberni do wsi Łączka w powiecie siedleckim. Po dwóch latach przeniósł się do Sarnak w powiecie łosickim (ob. województwo mazowieckie), gdzie pracował jako magazynier w młynie pod niemieckim nadzorem aż do wyzwolenia przez armię sowiecką w lipcu 1944 r.
Podczas okupacji wspierał żywnością miejscowy oddział Batalionów Chłopskich.
W 1945 r. wrócił do Polski i zamieszkał w Morzewie (rodzinna miejscowość żony) koło Kaczor w obecnym powiecie pilskim, gdzie pracował na gospodarstwie do 1965 r. Po przekazaniu swojej ziemi na Skarb Państwa wraz z żoną przeprowadził się do Piły i zamieszkał u starszej córki Wandy Poznaniak przy ul. Witosa 8 m.30.
15.08.1957 r. został członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (leg. nr 282884 z 27.05.1957)
Rada Państwa 20.04.1972 r. mianowała go na stopień podporucznika Wojska Polskiego.
Związek małżeński zawarł 12.02.1923 r. w Morzewie z Anną Martenką (1895-1973). Po ślubie zamieszkał w Poznaniu przy ul. Matejki 64. Tu urodziły się jego córki: Wanda (23.11.1923) i Halina (ur. 10.09.1925). Córka Wanda poślubiła Franciszka Poznaniaka. Mieli córkę Beatę i mieszkali w Pile. Córka Halina poślubiła Zenona Mroczka. Mieli córkę Grażynę i mieszkali we Wrocławiu.
Za zasługi wojenne i wzorową służbę wojskową został odznaczony: Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari leg. nr 3234 z 30.06.1921, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski leg. nr 1537-71-83 z 13.01.1972, czterokrotnie Krzyżem Walecznych leg. nr 3223 z 1.07.1921, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym leg. nr B-41825 z 27.08.1957, Brązowym Krzyżem Zasługi przed 1939, Medalem Pamiątkowym „Za Wojnę 1918-1921” przed 1939, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości przed 1939, Srebrnym Medalem „Za Długoletnią Służbę” przed 1939, Brązowym Medalem „Za Długoletnią Służbę” przed 1939, Medalem „Zwycięstwa i Wolności 1945” leg. nr 17-70-5 z 28.03.1970, Odznaką Pamiątkową Wojsk Wielkopolskich leg. nr K 2247 z 1.08.1922, Odznaką Pamiątkową Frontu Litewsko-Białoruskiego leg. nr 16545 z 20.05.1924, Odznaką Pamiątkową 15. Pułku Ułanów Poznańskich leg. nr S.I z 28.05.1929, Odznaką Pamiątkową 14. Dywizji Piechoty Wielkopolskiej leg. nr 2001/K z 10.01.1927, Odznaką Pamiątkową 57. Pułku Piechoty Wielkopolskiej leg. nr 1293 z 20.05.1929, Odznaką Grunwaldzką leg. nr 2694 z 15.04.1958, Odznaką Instruktora Przysposobienia Wojskowego leg. nr 269 z 28.05.1936.
Zmarł w Pile 6.05.1975 r. i został pochowany obok żony na cmentarzu komunalnym, kwat.3/B-16-18. W tym grobie pochowano ich córkę Wandę (27.11.1923-7.12.2004) i jej męża Franciszka Poznaniaka (8.05.1936-25.05.2011).
Nazwisko Bronisława Kluczyka znajduje się w wykazie kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari pod numerem 553 w Księdze Jazdy Polskiej (Warszawa 1938).

autor publikacji : Wojciech Kicman

bibliografia : Życiorys własnoręcznie napisany przez Bronisława Kluczyka w 1974 r., dokumenty i odznaczenia będące w posiadaniu wnuczki p. Zgodzińskiej oraz udzielone przez nią informacje w czerwcu 2012 r.
Opracował Wojciech Kicman, Piła lipiec 2012.

powrót do poprzedniej strony | do góry