Powstańcze biografie

Górecki Bolesław

Górecki Bolesław (1897-1971) kpr., Kawaler Krzyża Walecznych, ur. 24.11.1897 r. w Trzeciewnicy koło Nakła. Syn Andrzeja i Rozalii Jagodzińskiej. Ojciec był rolnikiem. Miał 16 rodzeństwa, starszego brata Jana oraz młodszych Adama, Władysława, Zygmunta, Ludwika, Czesława oraz siostrę Marię. Dziewięcioro rodzeństwa zmarło w wieku niemowlęcym. Po roku 1900 cała rodzina przeprowadziła się do pobliskiego Michalina, gdzie Bolesław ukończył szkołę powszechną i pracował w gospodarstwie ojca.
Po ukończeniu 18 lat, już w trakcie trwania I wojny światowej, został powołany do wojska pruskiego. Jego jednostka wojskowa przebywała na terenie Luksemburga. Koniec wojny zastał go na froncie zachodnim naprzeciwko oddziałów francuskich i angielskich, gdzie wspólnie cieszyli się z zawieszenia broni.
Po powrocie do domu w dniu 28.12.1918 r. wstąpił w szeregi oddziałów powstańczych. Walczył w rejonie Nakła do 15.01.1919 r. Od 16 stycznia walczył w szeregach kompanii jarocińskiej pod dowództwem sierż./ kpt. Wiktora Rossy. W lutym 1919 r. w szeregach 1. Pułku Strzelców Wielkopolskich (55. Pułk Piechoty) służył w Lesznie. W ramach tego pułku uczestniczył w wojnie polsko-sowieckiej 1920 r. W rejonie Kijowa został ranny (miał przestrzelone nogi powyżej kolan) i przez kilka dni był leczony w kijowskim szpitalu. Po zakończeniu działań wojennych dostał przydział do 17. Pułku Ułanów Wielkopolskich w Gnieźnie. Służbę wojskową zakończył w stopniu kaprala 12.07.1921 r.
W Gnieźnie poznał swoją późniejszą żonę Franciszkę.
Po 1922 r. zamieszkał w Krukówku koło Mroczy, dzierżawiąc od hrabiny Potulickiej kilka hektarów ziemi, które po kilku latach zakupił na własność.
W 1941 r. został z całą rodziną wywieziony do obozu w Potulicach, a stamtąd na przymusowe roboty do niemieckiego gospodarza w Karnowie koło Nakła. Tuż po wyzwoleniu w lutym 1945 r. wrócił na swoje gospodarstwo w Krukówku.
W 1949 r. wraz z dziećmi przeprowadził się do Piły. Zamieszkał przy ul. Gdańskiej i podjął pracę jako pomocnik ślusarski w Fabryce Maszyn Rolniczych w Pile (późniejszy POWOGAZ), a następnie pracował na PKP.
Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (leg. nr 11485).
Był dwukrotnie żonaty. W 1920 r. zawarł w Gnieźnie związek małżeński z Franciszką Gawrych (1900-18.04.1945), przedwcześnie zmarłą w szpitalu w Bydgoszczy, a pochowaną w Mroczy (po 2005 r. dokonano ekshumacji do Piły). Był ojcem 5 dzieci: synów: Zenona (8.07.1925-2001), Bogusława (ur. 6.08.1928, zmarły po 2000 r.) i Mariana (ur. 13.08.1937), oraz dwóch córek: Ireny po mężu Gapińskiej (ur. 24.08.1930) i Haliny po mężu Wolszleger (ur. 13.08.1937).
Drugi związek małżeński zawarł w Pile 4.01.1952 r. z wdową Serafiną Kłos z domu Koźlicką (5.11.1906-23.11.1987), córką Franciszka Koźlickiego i Jadwigi Poszwińskiej, urodzonej w miejscowości Słonim, która do 1942 r. mieszkała w Sadowej, od 1942 r. do 1945 r. w Milanówku pod Warszawą od 5.08.1945 w Pile. Małżeństwo to było bezdzietne. Serafina miała z pierwszego związku córkę Jadwigę Balicką, mieszkającą w Pile. Po ślubie zamieszkali w Pile przy ul. Walki Młodych 115, a następnie Bukowej 5/1.
Za udział w walkach o niepodległość Polski był odznaczony: Krzyżem Walecznych przed 1939 r., Medalem Niepodległości przed 1939 r., Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym po 1970 r., Medalem Pamiątkowym „Za Wojnę 1918-1921” przed 1939 r. Jego wniosek na Wielkopolski Krzyż Powstańczy był opiniowany przez Krajową Komisję Weteranów Powstania Wielkopolskiego 1918/19.
Zmarł w Pile 20.03.1971 r. (USC Piła 55/71). Tu 23.11.1987 r. zmarła jego druga żona Jadwiga (USC Piła 446/87). Oboje zostali pochowani we wspólnej mogile na pilskim cmentarzu komunalnym w kwat. 12/C/16-8,9. W grobie tym spoczywa również Franciszek Wolszleger (1935-1989), mąż córki Haliny.

autor publikacji : Wojciech Kicman

bibliografia : Archiwum Prezydenta RP – wniosek na Wielkopolski Krzyż Powstańczy; informacje córki Ireny Gapińskiej, zamieszkałej w Pile przy ul. Zamenhofa 23/10. Opracował Wojciech Kicman, Piła październik 2011.

powrót do poprzedniej strony | do góry