Powstańcze biografie

Ziemiański Walenty

Ziemiański Walenty (1900-1980), ur. 9.02.1900 r. w miejscowości Pieruszyce, powiat Pleszew. Syn Michała i Agnieszki z domu Makowieckiej. Miał 5 rodzeństwa: siostry Rozalię (3.08.1897-19.01.1990) i Marię (22.08.1906-31.01.1990) oraz braci: Józefa (1902-1904), Wojciecha (30.10.1904-12.01.1976) i Ludwika (10.08.1906-21.08.1991). Szkołę powszechną ukończył w Pleszewie.
Po ukończeniu 18 lat  został 6.06.1918 r. zmobilizowany do armii pruskiej, w której służył do 24.11.1918 r.
7.12.1918 r. został żołnierzem III batalionu 29. Pułku Strzelców Kaniowskich, który formował się w Szczypiornie. W pułku tym służył do 12.04.1919 r., brali udział w walkach powstańczych na froncie wielkopolskim.
13.04.1919 r. został przeniesiony do 69. Pułku Piechoty (11. Płk. Strzel. Wlkp.). W ramach tego pułku pełnił służbę na linii demarkacyjnej w okolicach Kępna. Od lutego 1920 r. przebywał wraz z pułkiem na froncie litewsko-białoruskim, mając kontakty z oddziałami wojsk gen. Bułak-Bałachowicza. Służbę w Wojsku Polskim zakończył w stopniu starszego strzelca 14.10.1921 r. W okresie od 28 sierpnia do 23 września 1925 r. odbył ćwiczenia wojskowe w ramach 62. Pułku Piechoty, a do rezerwy został przeniesiony 1.10.1925 r.
Przez krótki okres pracował jako listonosz.16.10.1922 r. został pracownikiem w Głównych Warsztatach Kolejowych I kl. w Bydgoszczy. Pracował jako malarz dekorator kolejowy, a od 1933 r. przodownik malarski nieprzerwanie do 1.09.1939 r. Zamieszkał wówczas na Bielawkach, przy ul. Chodkiewicza.
Po wybuchu II wojny światowej pracował w prywatnych firmach. Jako doskonały fachowiec został w 1942 r. odszukany przez Niemców i zmuszony w 1943 r. do wyjazdu do Norwegii, gdzie pracował przy obsłudze kolei. Po zakończeniu II wojny światowej w maju 1945 r. zgłosił chęć powrotu do Polski. W listopadzie 1945 r. Polska Misja Wojskowa w Norwegii skierowała go do repatriacji do kraju. 20.11.1945 r. wylądował w Gdyni i otrzymał zaświadczenie o zarejestrowaniu się w Punkcie Przyjęcia w Gdyni Port i skierowanie do Bydgoszczy.
3.12.1945 r. napisał prośbę o pracę do Zarządu Głównych Warsztatów Kolejowych I kl. w Bydgoszczy. Do pracy w tych warsztatach został przyjęty 14.12.1945 r. W tym czasie mieszkał przy ul. Lelewela 14/3.
19.08.1946 r. napisał prośbę o przeniesienie do Głównych Warsztatów Kolejowych I kl. w Pile (ZNTK). Prośba jego została załatwiona pozytywnie 11.12.1946 r. W Pile przez krótki okres (remont nowego mieszkania) mieszkał przy ul. Mickiewicza, a następnie aż do śmierci przy ul. Krasińskiego 24. Obecnie mieszka tam jego rodzina. W ZNTK w Pile pracował nieprzerwanie do 31.05.1960 r., kiedy to przeszedł na zasłużoną emeryturę. Okres pracy od 23.10.1939 r. do 30.09.1943 r. został mu zaliczony do pracy na kolei. Do 1939 r. należał do Związku Powstańców i Wojaków. Aktywnie działał w kolejarskim chórze w Bydgoszczy. Po przeprowadzeniu się w 1946 r. do Piły był sekretarzem chóru Związku Zawodowego Kolejarzy „Echo” działającego przy ZNTK. Chór ten w 1948 r. liczył 54 członków. Do organizacji kombatanckich po 1945 r. nie należał.
Był dwukrotnie żonaty. W 1923 r. zawarł związek małżeński z Anną Kryszak (22.06.1901-5.08.1949), zmarłą i pochowaną w Pile. Małżeństwo to było bezdzietne. 12.11.1950 r. ożenił się powtórnie ze Stanisławą Śniegocką (9.04.1914-15.07.1999), z którą miał 3 dzieci: synów Mariana (ur. 9.08.1951) i Zbigniewa (ur. 5.12.1952) oraz córkę Urszulę (ur. 22.11.1953). Dzieci urodziły się w Pile i tu mieszkają.
Został odznaczony i wyróżniony: Brązowym Krzyżem Zasługi – za służbę kolejową jako starszy pracownik DOKP Toruń w dniu 25.09.1938 r. (dyplom podpisał premier Felicjan Sławoj-Składkowski), Medalem Pamiątkowym „Za Wojnę 1918-1921” w dniu 5.10.1929, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości nr 42496 /IV 28, w dniu 23.11.1928 r. otrzymał prawo do tego medalu od Dyrektora Dyrekcji Kolei Państwowych w Gdańsku (pismo nr 42496/IV/28), Krzyżem Waleczności byłej Armii Ochotniczej gen. Bałachowicza (zaświadczenie nr 313 z 10.03.1930), Odznaką Wojsk Wielkopolskich leg. nr 397 z 11.10.1921.
Zmarł w Pile 30.06.1980 r. i został pochowany na miejscowym cmentarzu komunalnym, kwat. 6/C-17-15,16.
Do 26.03.1934 r. rodzina Ziemiańskich używała nazwiska Burdelak (zmianę nazwiska zatwierdził 26.03.1934 r. wicewojewoda poznański Kaucki).

Zaświadczenie Dowództwa Okręgu Korpusu VII, Referat Historyczny nr 276-I/16750/38 r. o służbie W. Ziemiańskiego w Wojsku Polskim. Poznań 26.09.1938; zaświadczenie b. d-cy Armii Ochotniczej Zw. b. Uczestników Powstań Narodowych RP. Zarząd Główny. Warszawa 10.03.1930 r.; pismo Dyrekcji Kolei Państwowych w Gdańsku nr 42496/IV/28 z 23.11.1928 r.; zaświadczenie Państwowego Urzędu Repatriacyjnego Gdynia Port nr 480810/9740 z 20.11.1945.

autor publikacji : Wojciech Kicman

bibliografia : Na podstawie dokumentów rodzinnych oraz informacji udzielonych przez syna Mariana w kwietniu 2009 r. w Pile.

powrót do poprzedniej strony | do góry