Powstańcze biografie

Wysocki Piotr

Wysocki Piotr (1898-1985) ur. 27.06.1898 r. we wsi Rusiborek, pow. Środa Wielkopolska. Syn Antoniego i Franciszki, urodzonej w 1869 r. Szkołę powszechną ukończył w 1912 r., a średnią Szkołę Rolniczo-Handlową w Pędkowie k. Środy Wielkopolskiej w 1916 r. Po ukończeniu tej szkoły został wywieziony na roboty w okolice Żagania, gdzie pracował w majątku Niemca dr. Wallmanna.
W grudniu 1918 r. przyjechał do Poznania i uczestniczył w Powstaniu Wielkopolskim. Z uwagi na stan zdrowia w styczniu 1919 r. został skierowany na leczenie do szpitala w Wągrowcu. Po wyzdrowieniu pracował jako ekonomista rolny w wielkopolskich majątkach, a następnie w kancelarii adwokackiej w Rogoźnie.
Po przeniesieniu do Poznania do 1935 r. kontynuował prace kancelisty adwokackiego. W tym czasie został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej, z ramienia której pracował w Związku Pracowników Rolno-Leśnych z siedzibą w Gnieźnie.
Pod koniec 1938 r. zamieszkał w Wągrowcu.
Po wybuchu II wojny światowej pracował jako robotnik, a następnie pracownik akcyz i monopoli państwowych w Wągrowcu, gdzie przepisywał tłumaczone dokumenty. Od 1943 r. aż do stycznia 1945 r. był zatrudniony w Starostwie Powiatowym w Wągrowcu.
Po wkroczeniu 23.01.1945 r. Armii Czerwonej do Wągrowca został komendantem Milicji Obywatelskiej tego miasta.
27.03.1954 r. wyjechał w pierwszej grupie operacyjnej do wyzwolonego Gorzowa Wielkopolskiego, gdzie następnego dnia został mianowany prezydentem Gorzowa Wielkopolskiego.
30.05.1947 r. jako pracownik ekspozytury Urzędu Wojewódzkiego Poznańskiego w Gorzowie Wielkopolskim, gdzie pełnił obowiązki prezydenta miasta, został wybrany prezydentem miasta Piły. Do Piły udał się na polecenie wicewojewody wielkopolskiego F. Kroenke (pismo nr S.I-7-19/47 z 4.06.1947).
Urząd prezydenta miasta Piły pełnił w okresie od 1.06.1947 r. do 31.07.1949 r. Następnie pracował w administracji państwowej na terenie województwa olsztyńskiego w Szczytnie. Po napadzie bandyckim na jego osobę nie odzyskał już w pełni zdrowia i w 1950 r. przeszedł na rentę. Powrócił do Piły, gdzie przez pewien czas pracował w gospodarce komunalnej. Mieszkał m.in. przy pl. Zwycięstwa 14/7.
Był dwukrotnie żonaty. Z pierwszą żoną Teodorą Wegenke (1902-10.09.1936), zmarłą i pochowaną w Gnieźnie, miał 2 synów: Eugeniusza (ur. 9.12.1923), żyjącego w Warszawie, oraz Włodzimierza (23.07.1925-27.07.1995), zmarłego w Pile. Drugie małżeństwo zawarł z Haliną Ziółkiewicz, urodzoną 16.07.1913 r., zmarłą w Poznaniu, pochowaną w Wągrowcu, z którą wziął rozwód. Małżeństwo to było bezdzietne.
O działalności Piotra Wysockiego zaświadczały pisma Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego i Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gorzowie Wlkp., zaświadczenie z miasta Wągrowca, gdzie wcześniej pracował, zaświadczenie Dowództwa Okręgu Korpusu VII oraz dyplom Krajowej Rady Narodowej.
W oświadczeniu z dnia 2.08.1947 r. napisał, że w okresie okupacji nie należał do żadnych grup uprzywilejowanych jak „V.D.”.
Zmarł 5.10.1985 r. w Pile i został pochowany w mundurze powstańca wielkopolskiego na miejscowym cmentarzu komunalnym, w dawnej Alei Zasłużonych, kwat. 9/B-4-18. W 1995 r. pochowany został w tym grobie jego syn Włodzimierz.

autor publikacji : Wojciech Kicman

bibliografia : Teczka akt personalnych Urzędu Miasta Piły nr 927; Jeszcze o Gorzowie, red. Ewa Kraszewska, Elżbieta Skorupska-Raczyńska, Gorzów 2000; Na podstawie dokumentów oraz informacji udzielonej przez synową Jadwigę Wysocką z domu Kaczkowską.

powrót do poprzedniej strony | do góry