Powstańcze biografie

Szudrowicz Franciszek

Szudrowicz Franciszek (1900-1987), ppor., ur. 18.08.1900 r. w Chodzieży. Syn Maksymiliana (20.08.1872-2.11.1956) i Pauliny Polley (20.02.1880-14.04.1928). Oboje rodzice zostali pochowani w Chodzieży. W Chodzieży Franciszek Szudrowicz ukończył szkołę powszechną i gimnazjum, uzyskując w 1918 r. maturę.
W końcu grudnia 1918 r. razem z bratem Stanisławem (7.05.1899-28.01.1983) wstąpił do oddziałów powstańczych. Brał udział w walkach o Chodzież m.in. uczestniczył 6.01.1919 r. w grupie por. Wł. Kowalskiego walczącej wzdłuż szosy Chodzież – Studzieniec. Następnie walczył jako żołnierz Wojsk Wielkopolskich w rejonie Noteci. Służbę w Wojsku Polskim zakończył w 1922 r. w Bydgoszczy. Wg Karty Informacyjnej Koła TPPW w Chodzieży walczył w oddziale gnieźnieńskim por. Szalińskiego na kierunku Szubin - Bydgoszcz.
Powrócił do Chodzieży i zamieszkał przy ul. Mickiewicza 13. Od 1930 r. prowadził własne biuro pisania podań i współpracował z obrońcami w procesach sądowych. W 1936 r. uległ groźnemu wypadkowi drogowemu, w wyniku którego miał niedowład prawej nogi. Do końca życia chodził o laskach.
We wrześniu 1939 r. w obawie przed represjami jako powstaniec wielkopolski wyjechał do Warszawy. Powrócił do Chodzieży w grudniu tego roku, kiedy upewnił się, że nie jest poszukiwany przez gestapo.
W latach 1940-1945 pracował jako pracownik biurowy w niemieckiej firmie Milkiego. Po wyzwoleniu otrzymał pracę w starostwie, przez kilka miesięcy był wicestarostą. 12.11.1945 r. złożył podanie do Akademii Służby Publicznej (w organizacji) w Łodzi i został zaliczony w poczet słuchaczy z wpisem do albumu pod nr 24. Następnie pracował w mleczarni jako główny mechanik i w Wydziale Zdrowia Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Chodzieży. W 1970 r. zaprzestał pracy i utrzymywał się z renty.
1.01.1951 r. został przeniesiony na podstawie Zarządzenia Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (nr 904 z 4.12.1951) w stan nieczynny w stopniu plutonowego.
W lipcu 1971 r., po śmierci żony, przeniósł się do Piły i zamieszkał u syna Norberta.
Lubił pisywać wiersze, przechowywane są z pietyzmem przez rodzinę.
Od 1920 r. należał do Koła Śpiewaczego „Halka” w Chodzieży (leg. nr 119).
W dokumentach Centralnego Archiwum Wojskowego byłego Dowództwa Okręgu Korpusu nr VII (Poznań) figuruje jako powstaniec wielkopolski pod nr 14918. Związek Powstańców Wielkopolskich 2.04.1947 r. potwierdził jego weryfikację jako powstańca wielkopolskiego pod nr 1275. Starostwo Powiatowe w Chodzieży 18.06.1949 r. pismem nr SP 9/200a/49 wystawiło mu Świadectwo Moralności.
Członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację został 1.09.1949 r. i posiadał nr ewidencyjny 201955.
Uchwałą Rady Państwa za udział w Powstaniu Wielkopolskim został mianowany podporucznikiem Wojska Polskiego.
26.05.1928 r. zawarł związek małżeński z Joanną z domu Ławicką (28.02.1907-30.10.1970). Ojciec syna Norberta (ur. 28.10.1939), zamieszkałego w Pile. Doczekał się 2 wnuków.
Opracował interesujący opis walk prowadzonych przez powstańców wielkopolskich o Chodzież (w posiadaniu rodziny).
Za udział w Powstaniu Wielkopolskim oraz działalność kombatancką został odznaczony i wyróżniony: Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski leg. nr 3805-83-44 z 30.11.1983, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski leg. nr Ł- 55507 z 18.12.1968, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym leg. nr B-40996 z 27.08.1957, Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego leg. nr N-9929, Złotą Odznaką Honorową „Za zasługi w rozwoju woj. pilskiego” leg. nr 6730 z 27.12.1978.
Zmarł 24.07.1987 r. w Pile. Został pochowany obok żony na cmentarzu parafialnym w Chodzieży, w grobie rodzinnym. W 2009 r. na odnowionej płycie grobowca umieszczono napis: „Powstaniec Wielkopolski”.

autor publikacji : Wojciech Kicman

bibliografia : Na podstawie dokumentów (m.in. Legitymacji Kombatanckiej nr 0319316 z 30.03.1984, Legitymacji ZBoWiD nr 062959 z 3.05.1952, Zaświadczenia Wojskowej Komendy Uzupełnień w Wągrowcu seria D, nr 232073), udostępnionych przez syna Norberta w styczniu 2009 r. 

powrót do poprzedniej strony | do góry