Powstańcze biografie

Lisiecki Franciszek

Lisiecki Franciszek (1899-1986), ppor., ur. 10.11.1899 r. w Węgorzewie, pow. Gniezno. Syn Jana i Wiktorii Kielma. Ojciec był stangretem, a następnie kierowcą dworskim w Gurowie, gdzie mieszkała cała rodzina. Szkołę powszechną Franciszek ukończył w Żydowie. Pod koniec I wojny światowej 4.12.1917 r. został zmobilizowany do wojska pruskiego. Służył w wojskach lotniczych, w eskadrze Georinga. Po zakończeniu działań wojennych 18.12.1918 r. otrzymał urlop i wrócił w rodzinne strony. W dniu 28.12.1918 r. wstąpił do wojsk powstańczych. Uczestniczył w rejonie Gniezna przy rozbrajaniu żołnierzy pruskich oraz w walkach pod Rynarzewem, Zdziechową, Szubinem, Brzozą, Potulicami, Pińskiem Wielkopolskim Zalesiem i Słonawami. Jego dowódcą był zastępca oficera Szaliński (późniejszy mjr WP). Następnie został przydzielony do 58. Pułku Piechoty, z którym wyruszył na wojnę 1920 r. Ciężko zachorował na tyfus. Po wyzdrowieniu i zakończeniu działań wojennych związał swoje życie ze służbą wojskową. W końcu grudnia 1918 r. wstąpił do wojsk powstańczych. W Wojsku Polskim pełnił służbę w macierzystym 58. Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Poznaniu, gdzie otrzymał mieszkanie służbowe (początkowo przy ul. Bukowskiej, a następnie ul. Polnej 23). Awansował do stopnia starszego sierżanta.
W ramach macierzystego pułku wyruszył na wojnę obronną 1939. Z oddziałami armii „Poznań” dotarł do Warszawy, a następnie do Rawy Ruskiej, gdzie wcześniej została ewakuowana jego rodzina. Po wkroczeniu do Rawy Ruskiej wojsk sowieckich został internowany. Jako mieszkaniec Wielkopolski znający j. niemiecki został wymieniony przez Sowietów Niemcom. Początkowo przebywał w Stalagu II A, a następnie do końca wojny pracował w gospodarstwie rolnym na terenie Niemiec.
Po zakończeniu II wojny światowej, już w maju 1945 r., wrócił do Polski. Rodzinę odnalazł w Poznaniu, w mieszkaniu dziadków przy ul. św. Wawrzyńca. W Pile otrzymał mieszkanie na ul. Nowowiejskiego 3 m. 4, w którym obecnie mieszka jego córka. Przez krótki czas w 1945 r. pracował w administracji państwowej w Krzyżu. W grudniu 1945 r. został pracownikiem Urzędu Likwidacyjnego, a następnie pracownikiem Wydziału Rolnictwa Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Trzciance, gdzie codziennie dojeżdżał do pracy.
Z tego stanowiska przeszedł w 1966 r. na emeryturę.
7.04.1937 r. został członkiem Związku Powstańców Wielkopolskich (leg. nr 17484 z 13.12.1938). Należał do Koła Czwartaków (58. pułku piechoty). Został zarejestrowany w ewidencji Okręgu Poznańskiego Związku pod nr 4406 w dn. 16.12.1938. Otrzymał dyplom weryfikacyjny nr 17484 i pod tym numerem miał założoną kartotekę w Zarządzie Głównym Związku.
Po 1975 r. aktywnie działał w Zarządzie Wojewódzkim Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. 9.11.1978 r. został wybrany członkiem Zarządu Wojewódzkiego ZBoWiD w Pile, a następnie członkiem Prezydium Zarządu Wojewódzkiego ZBoWiD w Pile. Obowiązki te pełnił do 22.11.1983 r. Był przewodniczącym Komisji Powstania Wielkopolskiego. W tym czasie na terenie byłego woj. pilskiego żyło ponad 100 powstańców.
Uchwałą Rady Państwa został jako powstaniec wielkopolski awansowany do stopnia podporucznika Wojska Polskiego.
26.12.1926 r. w Poznaniu zawarł związek małżeński z Franciszką Czajką (20.09.1902-29.02.1972). W Poznaniu urodziła się 3 jego dzieci: syn Jerzy (ur. 20.12.1929), mieszkający w Poznaniu; córka Melania (7.11.1929-21.10.1990), mieszkała, zmarła i została pochowana w Poznaniu, oraz córka Zefiryna (ur. 9.06.1933), mieszkająca w Pile. Żona Franciszka zmarła w Pile i tu została pochowana.
Został odznaczony i wyróżniony: Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski leg. nr 1242-83-52 z 1.06.1984, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski leg. nr J-13004 z 13.09.1965, Medalem Niepodległości przed 1939, Srebrnym Krzyżem Zasługi leg. nr A-13035 z 6.12.1955, Brązowym Krzyżem Zasługi przed 1938, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym leg. nr B-66558 z 6.12.1957, Medalem Pamiątkowym "Za Wojnę 1918-1921" - przed 1938, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości - przed 1938, medalem „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939” leg. nr 3-81-87- MW z 4.09.1981, medalem „Zwycięstwa i Wolności 1945” leg. nr F-10201 z 21.06.1961, Medalem 40-lecia PL leg. nr 281/31/84M z 22 .07.1984, Medalem 10-lecia PL, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” leg. nr S-56660 z 10.10.1977, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” leg. nr B-96587 z 10.10.1969, Odznaką Grunwaldzką leg. nr 3338 e z 9.05.1869, odznaką honorową „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego” leg. nr 551 z 12.07.1963, Złotą Odznaką Honorową „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Pilskiego” leg. nr 2041 z 22.12.1976, Odznaką Honorową „Za Zasługi w Rozwoju Piły” leg. nr 119 z 14.02.1977, Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego leg. nr N-1417, Odznaką Honorową Związku Inwalidów Wojennych RP, odznaką „Za Zasługi dla Związku Bojowników o Wolność i Demokrację” leg. nr 1769 z 5.10.1983.
Franciszek Lisiecki zmarł w Pile 14.10.1986 r. Został pochowany obok swojej żony (zgodnie z jego wolą w mundurze powstańca wielkopolskiego) na cmentarzu komunalnym w Pile, kwat. 12/C-5-10. W kondukcie pogrzebowym uczestniczyły m.in. poczty sztandarowe ZBoWiD. Czapkę powstańczą oraz odznaczenia i dokumenty Franciszek Lisiecki przekazał swoim wnukom.

autor publikacji : Wojciech Kicman

bibliografia : Archiwum Prezydenta RP – wniosek o nadanie Wielkopolskiego Krzyża Powstańczego, informacje uzyskane w styczniu 2009 r. od córki Zefiryny Lisieckiej oraz dokumenty będące w posiadaniu wnuków.
Opracował Wojciech Kicman, Piła luty 2009.

powrót do poprzedniej strony | do góry