Powstańcze biografie

Kakuszka Karol

Kakuszka Karol (1901-1972), ur. 26.05.1901 r. w Chobielinie, w ówczesnym powiecie szubińskim w rodzinie Emila i jego żony Anny z domu Czarneckiej. Ukończył 6 klas szkoły powszechnej. 1.01.1919 r. przystąpił do powstania pod dowództwo kpt. Jana Tomaszewskiego. Brał udział w walkach pod Żninem, Szubinem, Rynarzewem. Udział w powstaniu potwierdzony został zaświadczeniem z Centralnego Archiwum Wojskowego w piśmie z dnia 21.02.1967 r. W zaświadczeniu czytamy, że Karol Kakuszka był zweryfikowany przed 1939 r. jako powstaniec wielkopolski i ujęty w ewidencji Biura Historycznego DOK VII w Poznaniu pod numerem 18217. W latach 1923-1924 odbywał służbę wojskową w 3. płk. art. ciężkiej w Wilnie. W okresie międzywojennym pracował jako woźny. 16.07.1928 r. poślubił w Paterku Stanisławę Guzek. Małżonkowie zamieszkali w Żninie. Tu też weteran powstania wstąpił w szeregi Związku Powstańców Wielkopolskich i przez 4 lata poprzedzające wybuch II wojny światowej pełnił funkcję sekretarza tej organizacji.
Zmobilizowany został 24.08.1939 r. w szeregi 8. płk. art. ciężkiej w Toruniu. W kampanii wrześniowej walczył pod Bydgoszczą, Kutnem i Warszawą w szeregach nowo uformowanej jednostki – 15. dyonu artylerii ciężkiej przy 15. dywizji. Pełnił tam funkcję podoficera amunicyjnego w 1. baterii pod dowództwem por. Jezierskiego. 22.09.1939 r. w Puszczy Kampinowskiej dostał się do niewoli niemieckiej. Okupację Karol Kakuszka spędził w obozach. Jego numer obozowy to 5107. Wywieziony został w głąb Rzeszy, do Nadrenii. Przebywał w Stalagu VI F Bocholt i Stalagu VI H. Arnoldsweiler. Po zajęciu Nadrenii przez wojska alianckie w kwietniu 1945 r. odzyskał wolność. Z powodu dezorganizacji w transporcie do domu w Żninie powrócił 24.10.1945 r. W okresie II wojny światowej Karol Kakuszka i jego żona Stanisława nie odstępowali od narodowości polskiej.
Po wojnie mieszkał w Żninie i pracował jako kierowca. Najpierw przepracował jedną kampanię w żnińskiej cukrowni. Od 1.01.1946 r. do 15.06.1946 r. zatrudnił się w Związku Samopomocy Chłopskiej. Następnie pracował jako mechanik i kierowca samochodu ciężarowego. 29.07.1960 r. z powodu złego stanu zdrowia przeszedł najpierw na rentę inwalidzką, a od maja 1966 r., po osiągnięciu wymaganego wieku, na rentę starczą. Jako powstaniec wstąpił do ZBoWiD-u i przez kilka lat należał do pocztu sztandarowego. Należał do Stronnictwa Demokratycznego w Żninie. Zmarł 20.08.1972 r. w Żninie.
Odznaczony: w 1937 r. Brązowym Krzyżem Zasługi; 6.12.1957 r. Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.

Uzupełnienie Wojciecha Kicmana do biogramu: 
Karol Kakuszka był drugim mężem Stanisławy Guzek. Pierwsze małżeństwo z Józefem Guzkiem było bezdzietne i trwało krótko. Stanisława z domu Betscher urodziła się 1.12.1900 r. w Witosławiu, a zmarła 5.09.1980 r. w Żninie. Była córką Józefa (ur. 1867) i Teofili Wachowiak (ur. 1870). Z małżeństwa z Karolem było 2 dzieci: córka Zofia (ur.1931) i syn Stefan (ur. 1936).

autor publikacji : Kamila Czechowska/Wojciech Kicman

bibliografia : Archiwum Zarządu Oddziału ZKRP i BWP w Bydgoszczy. Obecnie akta w CAW w Warszawie; Zaświadczenie z CAW z 21.02.1967 r.; Wyciąg z Aktu Małżeństwa USC Nakło nad Notecią, Akt Zgonu 126/1972 USC Żnin.

powrót do poprzedniej strony | do góry