Powstańcze biografie

Ajtner Marian

Ajtner Marian (1899-1983), s. Feliksa, ślusarza, i Heleny z domu Czerwińskiej. Ur. 30.05.1899 r. w Kcyni w rodzinie wielodzietnej. Ojciec prowadził prywatny warsztat ślusarski. Marian Ajtner ukończył siedmioklasową szkołę powszechną, a od 31.03.1914 r. przyuczał się do zawodu ślusarza w warsztacie ojca. W celach zarobkowych wyjechał do Poznania, gdzie początkowo pracował w drukarni. Od 1.08.1914 r. był listonoszem w Urzędzie Pocztowym w Poznaniu. Po osiągnięciu pełnoletności powołany został 27.06.1917 r. do wojska niemieckiego. Służył w 20. p. art. w Poznaniu. Podczas służby frontowej 29.05.1918 r. został ranny i trafił do szpitala. W chwili wybuchu Powstania Wielkopolskiego przebywał na urlopie, który miał zakończyć się z początkiem stycznia 1919 r. Do wojska niemieckiego już nie wrócił. W czasie powstania walczył w szeregach baonu kcyńskiego, do którego wstąpił jako ochotnik w noc sylwestrową 1918/1919 r. Obsadzał posterunek na moście w Kcyni, gdzie otrzymał rozkaz rewidowania Niemców przybywających do miasta. Służąc w 1. kompanii kcyńskiej m.in. brał udział w walkach pod Kcynią, Gromadnem, Szubinem i Ludwikowem. Walczył pod dowództwem ppor. Jana Sławińskiego. 7.01.1919 r., w czasie walk pod Ludwikowem, został ranny i trafił do niewoli niemieckiej. Z niewoli wrócił dopiero 1.11.1919 r. Jego stan zdrowia był zły i natychmiast trafił do szpitala wojskowego w Poznaniu. Na podstawie akt znajdujących się w Centralnym Archiwum Wojskowym w Warszawie wiadomo, że Marian Ajtner jeszcze przed 1939 r. został zweryfikowany jako powstaniec wielkopolski i ujęty w ewidencji Biura Historycznego DOK VII w Poznaniu pod nr 4918. Zweryfikowano go w stopniu szer. Po wyleczeniu podjął ponownie pracę na poczcie w Poznaniu. Od 1.03.1920 r. do 9.10.1921 r. służył w Wojsku Polskim. W 1923 r. zwolniony jako inwalida wojenny. Po powrocie do domu pracował w zakładzie ślusarskim ojca, jednak inwalidztwo nie pozwalało mu kontynuować dalszej pracy zarobkowej w tym zawodzie. W czasie II wojny światowej wysiedlony do Generalnej Guberni, następnie trafił do obozu pracy. Po wyzwoleniu zamieszkał z rodziną w Inowrocławiu. Od 1946 r. pracował jako strażnik zakładowy w Bydgoszczy, a następnie przeniósł się ponownie do Inowrocławia, gdzie od 1950 r. pracował w fabryce aparatów lutowniczych. Jakiś czas później znów został strażnikiem zakładowym.
Poślubił Pelagię z domu Śliwińską. Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1965) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1968). Zmarł 12.01.1983 r.

autor publikacji : Kamila Czechowska

bibliografia : Archiwum Zarządu Oddziału ZKRP i BWP w Bydgoszczy. Obecnie akta w CAW w Warszawie.

linki :

powrót do poprzedniej strony | do góry