Przemorski Kazimierz (1901-1978),  ur. 24.02.1901 r. na Słojku, należącym do majętności Samostrzel w dawnym powiecie wyrzyskim. Syn łowczego łącznego Stanisława Przemorskiego i Balbiny z Belińskich. W latach 1908-1915 ukończył szkołę powszechną w Śmielinie. Miał 6 braci: Franciszka, Jana, Stanisława, Władysława, Stefana i Stanisława oraz 3 siostry: Mariannę, Józefę i Martę. Do 17. roku życia pracował w domu u rodziców. 4.01.1919 r. wstąpił jako ochotnik z bronią w ręku w skład powstańczego oddziału w Wyrzysku. Walczył o oswobodzenie Wyrzyska i Anielin do 12.01.1919 r. pod dowództwem Teofila Spychały z Liszkowa. Następnie pełnił służbę wartowniczą i patrolową w Anielinach, Samostrzelu i Śmielinie. Szczególnie kontrolował dworzec kolejowy w Samostrzelu, którym miał przejeżdżać niemiecki pociąg pancerny z Piły. Pełnił także służbę telefoniczną pod dowództwem Bernarda Kubińskiego z Anielin. Na froncie Powstania Wielkopolskiego walczył do 18.02.1919 r. Został zaciągnięty 20.05.1920 r. do 17. pułku artylerii polowej w Lesznie, a 30.05.1920 r. wraz z oddziałem został wysłany do walki na front bolszewicki, z którego powrócił 10.12.1920 r. jako inwalida wojenny. 1.01.1921 r. wstąpił jako praktykant leśny do Nadleśnictwa Borek. Przebywał tam do 1.12.1923 r., kiedy otrzymał leśnictwo Kraczki. Był tam podleśniczym do 1.04.1930 r.  W Sadkach 25.10.1926 r. zawarł związek małżeński z Leokadią Stanisławską urodzoną 16.11.1899 r. w leśnictwie Wybitowo. Z dniem 1.04.1930 r. otrzymał jako podleśniczy rewir Śmielin. Został przeniesiony do leśnictwa Józefin, należącego do majętności Turek z dniem 31.03.1932 r. Mieszkał tam wraz z żoną. Byli bezdzietni. Z dniem 10.02.1940 r. został wywieziony wraz z żoną Leokadią na Sybir jako specjalny przesiedleniec. Pracował przy karczowaniu lasów i przy pracach polowych w lecie. Zimą rzeką Abakan spławiał kłody drzew do tartaku. W czasie przebywania w łagrze z żoną Leokadią mieszkali w mieście Abakan przy ul. Newtanaja 5 w Krasnojarskim kraju, w obwodzie Hakaskajskim. Kazimierz Przemorski wstąpił 1.09. 1943 r. na terenie ZSRR do I Armii Odrodzonego Wojska Polskiego, do 4. pułku artylerii przeciwpancernej pod dowództwem płk. Władysława Izyka. Brał udział w walkach o przełamanie linii obronnej nad Bugiem, forsowanie Wisły pod Dęblinem i zdobyciu Puław. Został mianowany na stanowisko bombardiera 23.08.1944 r. na rozkaz płk. Izyka, a także został odznaczony Brązowym Medalem „Zasłużony Na Polu Chwały” za to, że gdy w czasie podwozu pocisków na stanowiska bojowe pod Tużyskiem na skutek ostrzału nieprzyjaciela zaczął palić się samochód, w którym znajdował się bombardier Przemorski, nie tracąc zimnej krwi, ugasił pożar i dowiózł pociski na czas na stanowiska bojowe. Brał udział w walkach o wyzwolenie Warszawy z rozkazu z dnia 18.01.1945 r. Po zdobyciu stolicy brał udział w ataku na Berlin. Został zdemobilizowany 13.09.1945 r. Powrócił do Bydgoszczy do rodziny żony, która powróciła z Syberii do Poznania w 1946 r.  Jakiś czas chorował, a 1.11.1947  r. został leśniczym w Gajtowie, w Nadleśnictwie Zawiszyn, w powiecie inowrocławskim. Został członkiem Związku Zawodowych Pracowników Leśnych i Przemysłu Drzewnego. Pracował tam aż do 1.10.1967 r., kiedy przeszedł na zasłużoną emeryturę. Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację od 2.08.1965 r. w oddziale w Toruniu. Z dniem 3.11.1970 r. zamieszkał w Rynarzewie, w domu przy ul. Stolarskiej. Kazimierz Przemorski zmarł 17.04.1978 r. w Rynarzewie. Leokadia Przemorska zmarła 16.11.1986 r. w Annowie. Oboje są pochowani na cmentarzu parafialnym w Rynarzewie.
Stryjek był bardzo pogodnym i wesołym człowiekiem. Za swoje męstwo, honor wobec ojczyzny, odwagę i zasługi został kilkakrotnie odznaczony: Brązowym Medalem „Zasłużony Na Polu Chwały” rozkazem dowódcy 4. pułku artylerii przeciwpancernej z dnia 23.08.1944 r., Brązową Odznaką Grunwaldzką rozkazem Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego z dnia 01.12.1965 r., Medalem Za Warszawę 1939- 1945 nadanym Uchwałą Rady Państwa dnia 11.02.1967 r., Medalem Za Udział W Walkach o Berlin decyzją Ministerstwa Obrony Narodowej dnia 09.05.1972 r., Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym decyzją Krajowej Komisji Weteranów Powstania Wielkopolskiego 1918/1919 dnia 10.01.1977 r., Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski nadanym Uchwałą Rady Państwa dnia 14.09.1977 r.