Franciszek Golimowski (1890-1979), ur. 16.01.1890 r. w Strzelcach, w dawnym powiecie Grodzisk Wielkopolski. Syn Wojciecha Golimowskiego i Marianny ze Świdrów. W latach 1897-1904 ukończył szkołę powszechną w Grąblewie. W 1909 r. wstąpił na praktykę jako szofer mechanik. Do 1912 r. był szoferem na majątku Osselwitz. Został powołany do armii niemieckiej 2.10.1912 r. do 6. Pułku Artylerii Ciężkiej w Głogowie. 2.08.1914 r. otrzymał stopień kaprala i wraz z 1. Baterią  6. Pułku Artylerii Ciężkiej wyruszył na front zachodni. Na wieść o wybuchu rewolucji w Niemczech 30.12.1918 r. zdezerterował z wojska we Wrocławiu i udał się pieszo do Poznania. 15.01.1919 r. został aresztowany przez patrol niemiecki i osadzony w więzieniu. 5.02.1919 r. wstąpił jako ochotnik w szeregi powstańcze i pod dowództwem porucznika Jeszkiego z 1. Pułku Artylerii Ciężkiej z Poznania wyruszył do walki na front pod Zbąszyniem i Lesznem. 5.03.1919 r. wyruszył do walki z bolszewikami na front białoruski. W kwietniu 1920 r. powrócił do Poznania i wstąpił do formowanej 4 D. A. K. Sołacz pod dowództwem kapitana Hartinga wyruszył na front w obronie Płocka. Dalej ruszył w pościg za bolszewikami w kierunku Lidy i Małodeczna. Po zawieszeniu broni 18.10.1920 r. wyruszył koleją w rejon Przemyśla. Kiedy przejeżdżał konno przez most w Przemyślu, most się zawalił i 2 miesiące leżał w szpitalu. W styczniu 1921 r. został mianowany ogniomistrzem sztabowym. 14.06.1921 r. został zwolniony z wojska, a ostatecznie przeniesiony do rezerwy 14.03.1923 r. Powrócił do swojego zawodu 4.11.1924 r. w Sadkach poślubił Józefę Przemorską. Miał 3 dzieci. W czasie II wojny światowej pracował jako szofer w Poznaniu. W 1956 r. został odznaczony Krzyżem Wielkopolskim. Zmarł 20.03.1979 r. w Poznaniu, został pochowany na cmentarzu parafialnym w Poznaniu.