Powstańcze biografie

Zieliński Kazimierz

Zieliński Kazimierz  (1899-zmarł w Bydgoszczy 17.01.1975), ur. 1.03.1899 r. w Otocznej, powiat Września. Rodzicami jego byli Józef, ceglarz i rolnik, pochodzący z gnieźnieńskiego, i Katarzyna z domu Łaniecka, pochodząca ze wsi Piaski koło Trzemeszna. Rodzice gospodarowali na roli w Sędziwojewie od strony folwarku Broniszewo, administracyjnie przydzielonej do wsi Otoczna. Rodzina świadczyła usługi przemiału zboża, bowiem posiadała wiatrak. W skład wielodzietnej rodziny wchodziło 5 braci i 2 siostry. Brat Jan z zawodu ceglarz, początkowo wypalał cegłę na miejscu, następnie w Nadarzycach i Otocznej, a na końcu we Franklinowie koło Ostrowa Wlkp. W 1918 r. Jan został wybrany posłem na Sejm Dzielnicowy z okręgu ostrowskiego. W 1906 r. rozpoczął naukę szkolną w czterooddziałowej, ośmioletniej szkole ludowej w Otocznej. Po skończeniu szkoły krótko pracował jako parobek w Graboszewie, a w okresie wybuchu I wojny światowej na gospodarce ojca. W marcu 1917 r. stanął do poboru, a w pierwszych dniach czerwca otrzymał powołanie do pruskiego wojska. 21.06.1917 r. zameldował się w Görlitz (Zgorzelec) w 19. pułku piechoty (Infanterie-Regiment) im. von Corbière (2. Posensches) stacjonującym w Görlitz (Zgorzelec) i Lauban (Lubań), a należącym do V Korpusu Armii (Poznań), 9. dywizji, 17. brygady. Tam otrzymał przydział do 3. kompanii w batalionie zapasowym. W ramach szczepień ochronnych na początku sierpnia został zarażony malarią i chorował 3 tygodnie. Następnie skierowany został do sanatorium dla malaryków w Kowarach. 4.12.1917 r. skierowany został na poligon w Biedrusku, a stąd 15.12.1917 r. do fortu Kernwerk w Poznaniu. Wskutek niepokojów społecznych decyzja o wysłaniu na front została wstrzymana i nastąpił powrót do Zgorzelca. W czerwcu 1918 r. został skierowany na bezterminowy urlop zdrowotny do domu. Wydarzenia powodują, że ojciec zapisał Kazimierza na listę ochotników do Straży Ludowej. Zapisy te prowadził proboszcz Szemborowa ks. Edmund Konarski.
9.01.1919 r. dostał wiadomość, aby stawić się do wrzesińskich koszar. Stąd wraz z kompanią Beutlera skierowany został na front północny do Szubina.
Po zakończeniu walk od 30.04.1919 r. został przeniesiony do garnizonu w Gnieźnie, gdzie pełnił funkcję podoficera prowiantowego 1. kompanii garnizonowej. Od 2.05.1920 r. przeniesiny do 3. kompanii batalionu w Ostrowie Wlkp. Tu został wytypowany do obsługi plebiscytu na Warmii i Mazurach.
W lipcu 1920 r. wraz z batalionem został wysłany z Ostrowa do Poznania, a stąd do Warszawy. Następnie wraz z jednostką organizował w Otwocku (dokąd dotarli przez Falenicę) obronę Warszawy. Po bitwie warszawskiej obrali kierunek na wyzwoloną wtedy Łomżę. Został awansowany 1.09.1920 r. na kaprala. Z Łomży jednostkę skierowano do Tomaszowa Lubelskiego w celu przywrócenia ładu na tym terenie. Następnie odbył służbę w Poznaniu i obozie jenieckim w Strzałkowie wpierw w 3/VII batalionie, a potem od 12.03.1921 r. w 9. kompanii 3. batalionu 56. pp. z Wrześni. Pułk ten 20.10.1921 r. przeniósł się z Wrześni do Krotoszyna. Zaraz potem otrzymał przeniesienie na własną prośbę do 62. pp. w Bydgoszczy na stanowisko podoficera żywnościowego i z dniem 1.11.1921 r. zostaje mianowany na stopień plutonowego.
17.01.1925 r. otrzymał rozkaz wyjazdu do 5. baonu KOP w miasteczku Łużki przy granicy polsko-sowiecko-łotewskiej. Tam też w marcu otrzymał awans na stopień sierżanta i awans na szefa kancelarii baonu. Służba miała trwać do końca 1927 r. Z dniem 1.05.1927 r. rozpoczął kurs w szkole ogrodniczo-rolniczej w Święcianach Wileńskich. 5.05.1928 r. wziął ślub z Henryką Szymakowską pochodzącą z okolic Wilna (Olesiowa). W 1929 r. rodzi się pierwsze dziecko − Karol Kazimierz. W 1930 r. rozpoczął pracę w Rachubie Materiałowej Składnicy Materiałów Intendenckich (intendenturze wojskowej) w Bydgoszczy.
6.11.1932 r. urodził się drugi syn Ryszard Lech, a 10.10.1935 r. Eliza Katarzyna.
Okres wojny spędził na tułaczce na Kresach Wschodnich, gdzie urodził się w marcu 1942 r. syn Zbigniew i na robotach przymusowych w Niemczech, gdzie się urodził w lutym 1946 r. ostatni syn Waldemar.
Po repatriacji z rodziną do kraju i przejściowym pobycie w Sędziwojewie rozpoczął pracę w Bydgoszczy jako urzędnik różnych instytucji państwowych i tam też z rodziną od 30.08.1946 r. zamieszkał.
Zmarł i pochowany został w Bydgoszczy.

autor publikacji : Michał Pawełczyk

powrót do poprzedniej strony | do góry