Szafarkiewicz Stanisław (1888-1919), s. Ignacego i Marii z domu Otockiej herbu Dołęga (Niemcy pisali nazwisko, jako von Otocka). Ur. 2.03.1888 r. w Borucinie, w ówczesnym powiecie pleszewskim. Jego ojciec, Ignacy Leon Szafarkiewicz herbu Prus (ur. 1844) był właścicielem majątku ziemskiego Szczytniki w parafii Kędzieżyn, w diecezji gnieźnieńskiej. Uczestniczył w powstaniu styczniowym w 1863 r. Natomiast pradziadek Ignacego, noszący pierwotnie nazwisko Szczutowski herbu Prus, walczył podczas insurekcji kościuszkowskiej. Po ucieczce do Francji zmienił nazwisko na Sylwester Szafarkiewicz (1759-1842). Był kawalerem odznaczenia wojennego Virtuti Militari. W rok po urodzeniu Stanisława, jednego z 11 dzieci (5 braci i 6 sióstr), rodzice Szafarkiewiczowie sprzedali swój majątek ziemski.
Stanisław Szafarkiewicz z wykształcenia był lekarzem weterynarii. W okresie I wojny światowej walczył jako żołnierz armii niemieckiej. W maju 1917 r. został ranny i przebywał w wojskowych lazaretach. Wykorzystując zawieruchę rewolucyjną w Niemczech, pod koniec roku 1918 powrócił do rodzinnego domu. W tym też mniej więcej czasie zawarł związek małżeński z Pelagią Kapsą (1898-1973), z którą doczekał się syna Henryka (1918-1943).
Po wybuchu Powstania Wielkopolskiego zgłosił się ochotniczo do 1. Płk. Rezerwowego w Poznaniu, przekształconego później w 10. Płk. Strzel. Wlkp. Wiosną 1919 r. wraz z pułkiem został skierowany do walk na froncie północnym powstania pod Rynarzewo, gdzie przebiegała linia demarkacyjna biegnąca wzdłuż Noteci i Kanału Noteckiego. Na tym odcinku służył do nocy 18/19.06.1919 r., kiedy to poległ podczas kolejnej próby zdobycia Bydgoszczy. Zginął w bitwie o most na Kanale Noteckim. Oprócz Szafarkiewicza w bitwie poległo jeszcze 14 innych powstańców z 10. Płk. Strzel. Wlkp., których Niemcy następnie pochowali w prostej żołnierskiej mogile wykopanej tuż obok miejsca bitwy. 30.07.1920 r. pod kierunkiem ppor. Janiszewskiego, szefa Urzędu ds. Opieki nad Grobami odbyła się ekshumacja pochowanych na polu bitwy. Ciała złożone w trumnach pochowano nazajutrz, 1.08.1920 r., we wspólnej mogile na cmentarzu parafialnym w Rynarzewie. 4.07.1926 r. nad mogiłą staraniem miejscowego koła Towarzystwa Powstańców i Wojaków odsłonięto i poświęcono pomnik poświęcony żołnierzom 10. płk.