Powstańcze biografie

Piasecki Jan

Piasecki Jan (1878-1937), s. Pawła i Agnieszki z domu Pawlickiej ze Smolnik. Ur. 6.07.1878 r. w Szubinie. Ojciec był rzeźnikiem, mieszkał i prowadził firmę (ubojnia, sklep, restauracja, noclegownia) w domu przy rynku w Szubinie. Młody Jan uczęszczał do miejscowej szkoły powszechnej i realnej. W 1909 r. wstąpił w związek małżeński z Heleną Kwasek z Szubina. Ze związku tego doczekał się 4 synów: Franciszka (1909-1975), który był mistrzem rzeźnicko-wędliniarskim w Bydgoszczy, Feliksa (1910-1943), mistrza rzeźnicko-wędliniarskiego w Chełmnie, poległ w czasie II wojny światowej, Mieczysława (1912-1941), ekonomistę, pracował i mieszkał w Biłgoraju i Szczebrzeszynie, zamordowany przez okupanta, i najmłodszego, Józefa (1915-2002), który przejął po ojcu zakład wędliniarski w Szubinie, a po wywłaszczeniu pracował w Miejskiej Spółdzielni Spożywców w Szubinie. Żona Helena (ur. 1889) zajmowała się domem i pomagała Janowi w prowadzeniu interesu. Zmarła w 1975 r., pochowana została w grobowcu rodzinnym na miejscowym cmentarzu.
W latach 1900-1902 służył w wojsku niemieckim, w piechocie. Osiągnął stopień oberfelwebla (st. sierż.), a jego macierzysta jednostka mieściła się w Stargard in Pommern (Stargard Szczeciński). Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany i walczył na pierwszej linii frontu, m.in. pod Verdun i nad Sommą.
Z zawodu mistrz rzeźnicko-wędliniarski, po ojcu odziedziczył sklep mięsny znajdujący się w okazałym domu przy rynku. Tytuł mistrza upoważniał go do szkolenia uczniów i czeladników. Należał do Izby Rzemieślniczej w Poznaniu, gdzie pełnił funkcję przewodniczącego komisji egzaminacyjnej. Przez wiele lat był starszym Cechu Rzeźnicko-Wędliniarskiego na powiat Szubin. Spod jego ręki wyszło wielu fachowców, na czele z synami. Jeszcze przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości zaangażował się w działalność Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, którego był prezesem. Towarzystwo założone w Szubinie w 1912 r. pod pozorem ćwiczeń gimnastycznych prowadziło żywą działalność patriotyczną. Udzielał się także w Towarzystwie Śpiewaczym „Halka”, a w 1909 r. został członkiem Zarządu. Lekcje śpiewu odbywały się w jego domu, sam śpiewał tenorem. Głęboko wierzący, zaangażowany w pracę Rady Parafialnej.
W Powstaniu Wielkopolskim służył w stopniu sierż. Dowodził kompanią szubińską, pełnił funkcję komendanta Straży Ludowej. W jego domu rodzinnym przy rynku ulokowany był przez jakiś czas skład amunicji. Kompania szubińska pod jego dowództwem walczyła m.in. w Szubinie, Turze i Samoklęskach. Po powstaniu Piasecki został członkiem Towarzystwa Powstańców i Wojaków, do którego wstąpił 17.09.1923 r. Był również członkiem Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/1919. Angażował się w upamiętnianie czynu powstańczego i prace tych organizacji. Należał do Bractwa Strzeleckiego w Szubinie, w 1932 r. został królem kurkowym.  Pełnił funkcję radnego Rady Miejskiej w latach 1921-1925, 1925-1929 i 1929-1933. W okresie pełnienia obowiązków burmistrza przez Sylwestra Grussa piastował stanowisko przewodniczącego Rady Miejskiej. Był honorowym prezesem Towarzystwa Robotników Polskich. Odznaczony Krzyżem Żelaznym II kl. i Odznaczeniem Powstaniec Broni. Zmarł po długiej chorobie 8.04.1937 r., spoczął na szubińskim cmentarzu parafialnym.

autor publikacji : Kamila Czechowska

bibliografia : Ewidencja Towarzystwa Powstańców i Wojaków w Szubinie, MZS/A/20020; Wspomnienia Benigny Olszewskiej – w archiwum Muzeum Ziemi Szubińskiej; Dzieje Szubina, pod red. M. Biskupa, Warszawa-Poznań 1974 r.; R. Kuczma, Kronika Rzemiosła Regionu Szubińskiego, Bydgoszcz 1989.

powrót do poprzedniej strony | do góry