Powstańcze biografie

Kubacki Michał

Kubacki Michał (1882-1959), s. Ignacego i Marianny z domu Łata. Ur. 13.09.1882 r. w Sucharach, w dawnym powiecie wyrzyskim. W 1896 r. ukończył szkołę powszechną. Przez 2 lata zatrudniał się dorywczo jako „chłopiec do posyłek”. Następnie w latach 1898-1901 przysposabiał się do zawodu hydraulika. Przez kolejne 3 lata pracował w wyuczonym fachu w Bydgoszczy. W latach 1904-1906 odbył zasadniczą służbę wojskową w armii niemieckiej, służąc w 148. pp. w Stettin (Szczecin). Po powrocie z wojska jeszcze przez kilka lat pracował jako hydraulik, często za pracą wyjeżdżając na zachód, do Berlina, Hamburga, Hanoweru czy Bochum. W 1909 r. poślubił Teofilę Jóźwiak i zatrudnił się w niemieckiej firmie A. Dietrich w Bydgoszczy. W 1911 r. podjął pracę na kolei. 5.08.1914 r. zmobilizowany do wojska i wysłany na front. Przez pierwsze 2 lata służył w jednym z pułków zapasowych przy 49. armii, walcząc na froncie wschodnim, na Wileńszczyźnie, w okolicach Grodna i na ziemi halickiej. Służył też w gwardii pruskiej fizylierów. Walczył we Francji, nad Sommą i we Flandrii. Przez krótki czas przebywał także w Palestynie w okolicach Hajfy. W wyniku odniesionych czterokrotnie ran w 1917 r. uznany za niezdolnego do służby frontowej. Powierzono mu pełnienie obowiązku komendanta obozu wysiedleńczego strefy przyfrontowej w Libawie. Był już wówczas w stopniu feldwebel (sierż.). Na wieść o zakończeniu działań wojennych, o rozruchach rewolucyjnych w Niemczech i o tworzeniu się państwowości polskiej zdezerterował z wojska i ukrył się u rodziny. W przyszłe szeregi powstańcze wstąpił na wezwanie Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu 20.12.1918 r. W walkach uczestniczył od pierwszego dnia Powstania Wielkopolskiego – od 27.12.1918 r. Między innymi brał udział w zajęciu lotniska Ławica pod Poznaniem, a następnie dowodził oddziałem powstańczym w działaniach pod Skokami, Wągrowcem i Kcynią. Z chwilą przeniesienia działań powstańczych nad Noteć powrócił w rodzinne strony i stanął na czele oddziału powstańczego ze Ślesina, gdzie też utworzył punkt werbunkowy. Uczestniczył w bitwie o Mroczę (5/6.01.1919), w bitwie o Ślesin (7/8.01), w starciach pod Samsiecznem, a także w dalszych działaniach powstańczych w okolicach Nakła, Kcyni i Paterka. Z dniem 19.02 znalazł się w szeregach Wojsk Wielkopolskich w randze plutonowego, służąc czynnie do 1.07.1919 r., kiedy to ze względu na zdrowie został zwolniony z wojska. W grudniu 1919 r. powrócił do pracy na kolei, gdzie był zatrudniony do czasu przejścia na emeryturę 28.02.1948 r. Jednakże nie porzucił ostatecznie aktywności zawodowej, zakładając jednoosobowy warsztat instalatorski. W 1940 r. aresztowany przez gestapo pod zarzutem uczestnictwa w Powstaniu Wielkopolskim, ale po kilku tygodniach więzienia i nieprzyznania się do stawianych zarzutów – zwolniony. W latach 1941-1945 więziony w obozie pracy Königsdorf niedaleko Marienburga (Malbork). Po wojnie nadal mieszkał w Bydgoszczy przy ul. Wincentego Pola. Czynnie udzielał się w szeregach bydgoskiego ZBoWiD-u. Odznaczony m.in.: Krzyżem Niepodległości (1934) i Brązowym Krzyżem Zasługi (1939). Zmarł 8.05.1959 r.

autor publikacji : Sławomir Łaniecki

bibliografia : Archiwum Zarządu Oddziału ZKRP i BWP w Bydgoszczy. Obecnie akta w CAW w Warszawie.

powrót do poprzedniej strony | do góry