Powstańcze biografie

Walkiewicz Bolesław

Walkiewicz Bolesław (1898-1968), s. Jakuba i Józefy z domu Chwiałkowskiej. Ur. 21.11.1898 r. w miejscowości Annowo niedaleko Wyrzyska. Ojciec był robotnikiem, a matka pracowała jako pokojówka. Miał siostrę, która zmarła w wieku 19 lat. Uczęszczał do szkoły powszechnej. Powołany został do armii niemieckiej. Podczas służby wojskowej w czasie I wojny światowej na froncie francuskim został ranny w rękę. Gdy wybuchło Powstanie Wielkopolskie, wstąpił do kompanii wyrzyskiej, z którą walczył na froncie północnym. Po powstaniu pozostał w wojsku i trafił na front polsko-bolszewicki.
Po powrocie z wojska zamieszkał w Wyrzysku. W 1923 r. wstąpił w związek małżeński z Martą Najdoch, której brat Stanisław także uczestniczył w Powstaniu Wielkopolskim. Z tego związku przyszło na świat 4 dzieci: córka Wanda (ur. 1923) oraz synowie Karol (1925), Czesław (1927) i Feliks (1929). W Wyrzysku Walkiewicz pracował w magazynie zbożowym na majątku należącym do państwa. Po jego rozparcelowaniu zmienił pracę. W 1928 r. wyprowadził się z Wyrzyska do Białośliwia. Tam pracował jako kierowca w młynie u Jana Sławińskiego, jednego z dawnych dowódców powstańczych na 4. odcinku frontu północnego. W 1938 r. za rodziną Sławińskich przeniósł się do majątku w Chobielinie nad Notecią niedaleko Nakła. Tam żona Sławińskiego, Helena z Reysowskich, otrzymała majątek, który zapisał jej ojciec Julian Reysowski. Tu również w młynie pracował jako kierowca. Zawsze dobrze wspominał Jana Sławińskiego, powstańca, dowódcę kompanii, a później baonu kcyńskiego, który dbał o swoich pracowników i ich rodziny. Także rodzina Bolesława Walkiewicza dobrze czuła się w Chobielinie, gdzie otrzymali mieszkanie i ogród. 1.09.1939 r. po godzinie 14.00 wraz rodziną Sławińskich i z Reysowskich wyruszył ciężarowym chevroletem na wschód terenów Rzeczpospolitej. Na samochód załadowano dobra rodzinne, żywność i paliwo. Pierwszy przystanek był w Łabiszynie, gdzie odbył się chrzest w rodzinie Maksa Reysowskiego. Potem droga wiodła przez Warszawę do miejscowości Ludwikówek na Wołyniu, 25 km od Dubna. Tam szykowano się do przekroczenia granicy z Rumunią. Plany pokrzyżowało wkroczenie Rosjan, którzy zarekwirowali samochody. Uciekinierzy z Chobielina rozproszyli się i na różny sposób radzili sobie przez okres okupacji. Bolesław Walkiewicz udał się w pieszą wędrówkę do Dubna, skąd pociągiem dojechał do Lwowa. Po kilku miesiącach oczekiwania udało się przedostać przez niemiecko-radziecką granicę w rejonie Przemyśla. Na początku 1940 r. Walkiewiczowie wrócili do Chobielina. Rządził tam wówczas Baltendeutsch z Łotwy o nazwisku Thurman. Nowy zarządca Chobielina, który władze niemieckie przemianowały na Falkenberg na cześć właściciela miejscowości z początku XX w., dobrze odnosił się do Polaków i ostrzegał przed mającymi nastąpić rewizjami lub innym niebezpieczeństwem ze strony władz okupacyjnych. Powstaniec jednak musiał ukrywać swój udział w zrywie narodowościowym. Ukrył też dokumenty i odznaczenia, które o tym świadczyły. Po wojnie szukano ukrytych pamiątek, ale nie udało się ich już odnaleźć. W grudniu 1945 r. Walkiewiczowie przeprowadzili się do Szubina i zamieszkali przy dzisiejszej ul. 3 Maja. Do emerytury Bolesław Walkiewicz pracował jako kierowca w PZGS w Szubinie. Zmarł w 1968 r., pochowany został na szubińskim cmentarzu.

autor publikacji : Kamila Czechowska

bibliografia : Archiwum Muzeum Ziemi Szubińskiej im. Zenona Erdmanna w Szubinie; Archiwum rodzinne.

powrót do poprzedniej strony | do góry