Powstańcze biografie

Walczak Szczepan

Walczak Szczepan (1899-1984), s. Antoniego i Agnieszki z domu Kordelasińskiej. Ur. 25.10.1899 r. w Jarocinie. Ojciec z zawodu był cieślą, matka zajmowała się domem. W wieku 6 lat rozpoczął naukę w szkole powszechnej w Jarocinie, którą ukończył po 7 latach. W 1914 r. zaczął praktyczną naukę zawodu u budowlańca nazwiskiem Stanisz w Jarocinie. Wybuch I wojny światowej przerwał naukę zawodu. By uniknąć powołania do wojska, od 1.01.1916 r. do czerwca następnego roku pracował w ekspedycji kolejowej w Jarocinie jako robotnik. Następnie wyjechał do Essen, gdzie zatrudnił się jako robotnik w fabryce kruszyw. Tam przebywał do wybuchu rewolucji w Niemczech. Do Jarocina powrócił w grudniu 1918 r. W dniu 10.01.1919 r. wstąpił w szeregi armii powstańczej. W oddziałach powstańczych walczył do 18.02.1919 r. Później wraz z 4. kompanią  jarocińską znalazł się w szeregach 1. Płk. Rez. Strzel., przemianowanego z czasem na 10. Płk Strzel. Wlkp. (późniejszy 68. pp.). Brał udział w akcjach powstańczych pod Zdunami, Bojanowem i Poznaniem.
W szeregach 1. Płk. Strzel. Wlkp. (55. pp.) uczestniczył w walkach pod Bobrujskiem, natomiast w czasie Bitwy Warszawskiej znalazł się w grupie uderzeniowej gen. Edwarda Rydza-Śmigłego. 15.06.1920 r. mianowany kpr. Urlopowany z wojska 10.06.1922 r. Po zwolnieniu z wojska pozostał na kresach i do 1924 r. pracował w Dubnie na Wołyniu w zawodzie budowlańca. W następnym roku rozpoczął naukę w szkole handlowej prof. Preissa w Poznaniu. Po zakończeniu nauki otrzymał posadę kasjera, a następnie księgowego w majątku Dębno, w powiecie jarocińskim. Pracował tam do 15.01.1927 r. Po przeprowadzce do Szubina znalazł zatrudnienie jako kancelista w Sądzie Grodzkim w Szubinie. Na 5 lat przed wybuchem wojny otrzymał posadę rejestratora. Działał w Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914-1919. W 1936 r., gdy na czele szubińskiego koła stanął Julian Śledzikowski, a pierwszym wiceprezesem był Walenty Dypczyński, Szczepana Walczaka wybrano drugim wiceprezesem.
Gdy wybuchła II wojna światowa, Walczak opuścił dom przed zbliżającym się frontem i uszedł na wschód. Po powrocie z ucieczki 9.10.1939 r. został przydzielony do pracy jako pomoc biurowa w sądzie. Kilkakrotnie był nakłaniany do podpisania wniosku o przyznanie narodowości niemieckiej i każdorazowo odmawiał. Za karę po pracy w kancelarii sądu wysyłany był do datkowej pracy fizycznej. 7.08.1944 r. wysłano go przymusowo na kilka miesięcy do kopania okopów i rowów przeciwczołgowych. Do Szubina wrócił 20.01.1945 r. Powierzono mu pracę nad organizacją agend sądowych. Wstąpił w szeregi PPR. Od 26.02.1945 r. do 31.10.1948 r. pracował na stanowisku wicestarosty powiatu szubińskiego. Od listopada 1948 r. pracował jako kierownik kadr w Państwowym Zjednoczeniu Gminnych Spółdzielni w Szubinie oraz jako członek Zarządu PZGS w Szubinie. Zmarł 8.04.1984 r.

autor publikacji : Kamila Czechowska

bibliografia : Archiwum Muzeum Ziemi Szubińskiej im. Zenona Erdmanna w Szubinie; „Pałuczanin", r. IX, nr 36, 24.03.1936 r.

powrót do poprzedniej strony | do góry