Powstańcze biografie

Trybuszewski Alfons

Trybuszewski Alfons (1898-?), s. Ignacego i Julianny z domu Papka. Ur. 1.08.1898 r. w Trzeciewnicy koło Nakła. Ukończył 7 klas szkoły powszechnej oraz 2 lata szkoły dokształcającej, przysposabiając się do zawodu dekarza. W 1916 r. powołany do armii niemieckiej, trafił na front zachodni w okolice Verdun, a następnie pod Amiens. Pod koniec wojny został ranny w rękę i zachorował na tyfus. Trafił do szpitala w Rawiczu. Z końcem grudnia 1918 r. na własną prośbę zwolniony do domu. Z dniem 1.01.1919 r. wstąpił w szeregi powstańcze pod dowództwo Wiktora Rossy. Uczestniczył w walkach w okolicach Nakła, w bitwie o Mroczę (5/6.01.1919) i w bitwie ślesińskiej (7/8.01). Po przeniesieniu się powstańców wielkopolskich na południe od Noteci początkowo został w domu. Pod koniec stycznia 1919 r., po tym jak otrzymał ze swojej niemieckiej jednostki ponowne wezwanie do stawienia się w jej szeregi, opuścił dom i wraz z 19 zwerbowanymi przez siebie ochotnikami przedarł się przez linię frontu, ponownie zasilając szeregi powstańcze. Otrzymał przydział do baonu wągrowieckiego dowodzonego w tym czasie przez por. Edmunda Bartkowskiego, byłego powstańczego komendanta Nakła. Z chwilą tworzenia Wojsk Wielkopolskich znalazł się w 5. kompanii 4. Płk. Strzel. Wlkp., późniejszego 58. pp., pod bezpośrednim dowództwem kpt. Wiktora Skotarczaka. Latem 1919 r. wraz z pułkiem znalazł się na froncie litewsko-białoruskim i uczestniczył w zdobyciu Bobrujska. Następnie uczestniczył w walkach z wojskami bolszewickimi w 1920 r. W bitwie warszawskiej pułk znalazł się w grupie uderzeniowej gen. Edwarda Rydza-Śmigłego. Uczestniczył także w bitwie niemeńskiej, a szlak bojowy zakończył w okolicach Mińska. Trybuszewskiego zdemobilizowano 11.07.1921 r. w randze kpr. Okres międzywojenny i lata okupacji spędził w Nakle. Do 1928 r. pracował jako dekarz, w latach 1928-1931 w nakielskiej cukrowni jako główny magazynier cukru, a przez kolejne 2 lata w księgowości. W latach światowego kryzysu na jakiś czas stracił pracę. W 1935 r. założył własny warsztat dekarski, który w 1939 r. zarekwirowali hitlerowcy. W latach okupacji znalazł zatrudnienie w nakielskiej Ubezpieczalni Społecznej i jeszcze w kilku innych niemieckich firmach na stanowisku pracownika umysłowego. Tuż po wojnie pracował jeszcze jako księgowy w cukrowni w Nakle. Wkrótce wrócił do swojego pierwotnego zawodu, gdyż jako dekarz miał wiele zajęcia przy odbudowie Nakła ze zniszczeń wojennych. W 1952 r. uległ poważnemu wypadkowi, otrzymał 2. grupę inwalidzką i przeszedł na rentę. W 1960 r. zamieszkał u córki Ireny w Poznaniu. W 1969 r. przyjęty w szeregi poznańskiego ZBoWiD-u. Uchwałą Rady Państwa 24.06.1972 r. mianowany na stopień ppor. rez. Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1971).

autor publikacji : Sławomir Łaniecki

bibliografia : Archiwum Muzeum Ziemi Krajeńskiej w Nakle: Własnoręcznie spisany życiorys Alfonsa Trybuszewskiego, Poznań 17.11.1968 r.; Deklaracja członkowska A. Trybuszewskiego z prośbą o przyjęcie w szeregi ZBoWiD-u w Poznaniu, Poznań 15.10.1968 r.; Oświadczenie świadka Wiktora Skotarczaka o uczestnictwie A. Trybuszewskiego w Powstaniu Wielkopolskim, Poznań 20.10.1968 r.; Oświadczenie świadka Mariana Kwiatkowskiego o uczestnictwie A. Trybuszewskiego w Powstaniu Wielkopolskim, Plewiska 29.10.1968 r.; Dyplom mianowania A. Trybuszewskiego do stopnia podporucznika, Warszawa 1972 r.; Legitymacja nr 144-71-233 nadania A. Trybuszewskiemu Wielkopolskiego Krzyża Powstańczego, Warszawa 1971 r.; Zaświadczenie CAW w Warszawie o uczestnictwie A. Trybuszewskiego w Powstaniu Wielkopolskim, Warszawa 1968 r.

powrót do poprzedniej strony | do góry