Powstańcze biografie

Sołtysiński Ludwik, Ksiądz

Sołtysiński Ludwik (1845-1928), ks. radca,  ur. 23.07.1845 r. Od najmłodszych lat czuł, że przeznaczone mu będzie życie w stanie kapłańskim. Wstąpił do Seminarium Duchownego w Gnieźnie, a po otrzymaniu święceń kapłańskich rozpoczął pracę duszpasterską na terenie Wielkopolski. Do Szubina przeniesiony został w 1898 r. Do śmierci pełnił tu funkcję proboszcza i dziekana szubińskiego. Początek pracy ks. Sołtysińskiego w Szubinie przypadł na trudny okres dla Polaków. Akcje niemieckiej Komisji Kolonizacyjnej zagrażały polskości tych terenów. Ksiądz rozpoczął pracę u podstaw. Wspierał rzemieślników, kupców, a także robotników. Dzięki jego staraniom 30.10.1904 r. powstało Katolickie Towarzystwo Robotników Katolickich w Szubinie, które liczyło początkowo 67 robotników, a z czasem ich liczba jeszcze się podwoiła. Został także patronem Chrześcijańskiego Towarzystwa Rolników Polskich. Umacnianie języka polskiego zaowocowało założeniem Towarzystwa Czytelni Ludowych, prezesem honorowym został właśnie ks. Sołtysiński, który patronował także Towarzystwu Przemysłowców. Był członkiem honorowym Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół". Patronował działalności charytatywnej Towarzystwa im. św Wincentego, Związku Młodzieży Katolickiej oraz założonemu w 1898 r. Towarzystwu Śpiewu „Halka". W 1907 r. został współzałożycielem i głównym przywódcą Polskiego Towarzystwa Wyborczego, która to organizacja urządzała wiece wyborcze i agitowała za oddaniem głosu na polskiego kandydata na posła. Ksiądz zaangażował się także w budowę Domu Katolickiego w Szubinie, zwanego Domem Polskim. Czteroletnie prace budowlane zakończono w 1912 r. Popierał strajk szkolny, który wybuchł spontanicznie w Szubinie w 1906 r. Zakaz używania języka polskiego w szubińskich szkołach rozszerzono na rozmowy podczas przerw, a także w pobliżu szkoły. Konsekwencje karne poniósł współpracownik ks. Sołtysińskiego ks. wikary Stanisław Posadzy. Ksiądz Sołtysiński walczył z germanizacją, popierając umacnianie tutejszego polskiego kupiectwa. W odpowiedzi na bojkot towarów polskich przez Niemców nawoływał do podobnych działań pod hasłem „swój do swego”. Został za to ostro potępiony w dzienniku bydgoskim „Bromberger Tageblatt” w 1912 r.
Był duchowym przywódcą mieszkańców Szubina w czasie trwania Powstania Wielkopolskiego 1918-1919. W tym czasie pełnił obowiązki przewodniczącego Polskiej Powiatowej Rady Ludowej w Szubinie. Służył w trakcie walk posługą duszpasterską rannym i poległym powstańcom. W pomoc powstańcom zaangażowała się też jego siostra. Po powstaniu był członkiem honorowym Towarzystwa Powstańców i Wojaków w Szubinie. W odrodzonej Polsce patronował także innym organizacjom i brał udział w życiu społecznym miasta. Zmarł 20.09.1928 r. i pochowany został ze wszystkimi honorami na tutejszym cmentarzu. Pamiętają o nim mieszkańcy miasteczka, a miejsce jego spoczynku jest miejscem pamięci narodowej.

autor publikacji : Kamila Czechowska

bibliografia : Archiwum Muzeum Ziemi Szubińskiej w Szubinie; Dzieje Szubina, pod red. M. Biskupa, Szubin 1974; USC Szubin, Akt zgonu nr 96/1928.

powrót do poprzedniej strony | do góry