Powstańcze biografie

Sławiński Szczepan

Sławiński Szczepan (1898-1966), s. Józefa i Marii. Ur. 9.12.1898 r. w Laskownicy, w dawnym powiecie szubińskim. Rodzice prowadzili gospodarstwo rolne wraz z młynem w miejscowości Skoczka Młyn, będącej częścią Dobieszewa, leżącą nad rzeczką Kcynką. Miał starszą siostrę Rozalię, starszego brata Jana i młodszych braci, Walentego oraz Tomasza. Uczęszczał do niemieckiej szkoły. Jak wielu Polaków z zaboru pruskiego powołany został do wojska niemieckiego i walczył na frontach I wojny światowej. Gdy po urlopie, po świętach Bożego Narodzenia 1918 r. wracał do macierzystej jednostki, na dworcu w Poznaniu dowiedział się, że tworzone jest powstańcze wojsko. Natychmiast zasilił jego szeregi. Walczył w Powstaniu Wielkopolskim od pierwszych jego dni. Na froncie północnym przebywał także jego brat, szer. Jan Sławiński, który w wyniku odniesionych ran zmarł w lazarecie w Poznaniu 12.02.1919 r. i spoczął na cmentarzu w Smogulcu. Szczepan Sławiński natomiast po powstaniu pozostał w wojsku i walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1930 r. zawarł związek małżeński z Marią Szpejer pochodzącą z Łankowic niedaleko Kcyni. Po ślubie rodzina zamieszkała na gospodarstwie w Dobieszewie. Ze związku małżeńskiego doczekał się syna Bogdana (ur. 1931), który zmarł po kilku miesiącach, a także syna Stanisława (1933), córki Łucji po mężu Adamskiej, która zamieszkała w Szamocinie, córki Wandy (1938) po mężu Cholewińskiej, mieszkającej w Szubinie, oraz córki Mirosławy (1944) po mężu Kwasek, która także zamieszkała w Szubinie.
W pierwszych dniach września 1939 r. Sławińscy opuścili rodzinne strony i jak inni uciekli przed zbliżającą się armią niemiecką w kierunku Mogilna. Po 2 tygodniach powrócili do Dobieszewa. W obawie przed aresztowaniem i śmiercią z rąk okupanta Sławiński spalił wszystkie dokumenty, które potwierdzały jego udział w Powstaniu Wielkopolskim. Jednak już w listopadzie został wraz z bliskimi wysiedlony przez Niemców do pobliskiego Rozpętka. Pozwolono im zabrać tylko najpotrzebniejsze rzeczy, resztę musieli zostawić. W Rozpętku pracował w spichrzu jako magazynier. Przyszło im żyć w trudnych warunkach lokalowych, gdyż 2 rodziny mieszkały zaledwie w 2 pomieszczeniach. Po wojnie wrócili do Dobieszewa, gdzie niemal wszystko było zniszczone lub zrabowane. Musieli zaczynać życie od początku. Po latach Sławiński przekazał gospodarstwo synowi Stanisławowi. Zmarł po dwutygodniowej chorobie 16.07.1966 r. w Dobieszewie. Pochowany na cmentarzu w Smogulcu.

autor publikacji : Kamila Czechowska

bibliografia : USC Kcynia, Akt Zgonu 48/66; Relacja córki Wandy Cholewińskiej – w archiwum Muzeum Ziemi Szubińskiej w Szubinie.

powrót do poprzedniej strony | do góry