Powstańcze biografie

Sikorski Franciszek

Sikorski Franciszek (1905-1982), s. Władysława (ur. 1880), rzeźnika, i Stanisławy z domu Gutowskiej (ur. 1875). Ur. 26.02.1905 r. w Rynarzewie. Wykształcenie podstawowe uzyskał w szkole powszechnej w Rynarzewie, natomiast przyuczenie do zawodu rzeźnickiego odbył w Wąsoszu, a egzaminy zawodowe z tytułem mistrza rzeźnicko-wędliniarskiego zdał w Bydgoszczy. Do Powstania Wielkopolskiego przystąpił wspólnie z ojcem. Ze względu na swój wiek, drobną sylwetkę, dziecinny wygląd, który nie wzbudzał podejrzeń u Niemców, został kurierem przewożącym korespondencję, meldunki i pisma z Rynarzewa do Szubina, do sztabu głównego, który mieścił się w Domu Polskim. Wspólnie z mieszkańcami Szubina walczył o wyzwolenie miasta z rąk niemieckich. Po zakończeniu walk powstańczych w wolnej już Polsce osiedlił się w Wąsoszu i wspólnie z ojcem Władysławem prowadził sklep mięsny. W 1935 r. rodzina Sikorskich przeniosła się do Szubina. Franciszek pracował w rzeźni.
W 1939 r. zmobilizowany do 1. Płk. Uł. Krechowieckich wchodzącego w skład Suwalskiej Brygady Kawalerii, który stacjonował w Augustowie i należał do Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”. Brał udział w ważniejszych bitwach swojego pułku podczas kampanii wrześniowej: Chromany  – 10. września i Zambrów  – 11 września. Po inwazji wojsk sowieckich na Polskę 17.09.1939 r. dostał się do niewoli radzieckiej i został osadzony w obozie w Brodach, gdzie w bardzo trudnych warunkach przebywał do 1.04.1942 r. Po wybuchu wojny radziecko-niemieckiej i zawarciu układu sojuszniczego z Wielką Brytanią i układu Sikorski-Majski Władysław Anders rozpoczął proces tworzenia Wojska Polskiego na wschodzie, przede wszystkim ze znajdujących się w niewoli radzieckiej żołnierzy polskich. W ten sposób Franciszek Sikorski wstąpił w szeregi nowo tworzonej armii polskiej. Warunki jej powstawania były bardzo trudne, panował głód, choroby, złe warunki sanitarne. Wraz z armią Andersa opuścił tereny Związku Radzieckiego. Od 20.08.1943 r. do 1.11.1946 r. służył i pracował jako sanitariusz i kierowca sanitarki w stopniu kpr. Walczył w Afryce, a następnie we Włoszech, w tym pod Monte Cassino. Po tym zwycięstwie przeżył wielkie rozczarowanie, gdy polskie wojsko  nie wzięło udziału w paradzie zwycięstwa w Rzymie. Kolejne etapy walk to była Francja, Belgia, Holandia i Wielka Brytania. W Wielkiej Brytanii pozostał do 1946 r. W końcu 1946 r. zdecydował się na powrót do kraju. Tymczasem rodzina od wybuchu wojny do stycznia 1942 r. przebywała w Szubinie. W styczniu 1942 r. została wywieziona do obozu przejściowego w Łodzi, skąd po 2 tygodniach przesiedlono ją na Lubelszczyznę do Zaklikowa, a stamtąd do Potoku Wielkiego koło Kraśnika. Do Szubina żona z dziećmi powróciła w 1945 r., a Franciszek Sikorski w 1947 r. Powrót do rodzinnego kraju nie był zbytnio szczęśliwy, gdyż funkcjonariusze UB dokonywali w domu częstych rewizji, wzywali na przesłuchania i utrudniali zdobycie pracy. W 1948 r. rozpoczął pracę w szubińskiej rzeźni jako brakarz skór zwierząt hodowlanych i dzikich. Po latach przeszedł na emeryturę.
Wielokrotnie odznaczany i wyróżniany, m.in.: Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1958), Italy Star (Gwiazda Italii – w 1945), Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino (1945), Odznaką 1. Płk. Uł. Krechowieckich (1946), Odznaką 2. Warszawskiej Dywizji Pancernej (1946) i brytyjskim odznaczeniem The War Medal 1939-1945 (Medal Wojenny – w 1946). 12.10.1930 r. ożenił się z Anielą Słaboszewską (ur. 1907), ślub cywilny odbył się tego dnia w Murczynku, ówczesny powiat żniński, natomiast kościelny 8 dni później w Górze. Ze związku była 3 dzieci: Urszula (ur. 1931), ekonomistka, obecnie mieszka w Szubinie, Jerzy (1933), nie żyje, oraz Ludwika (1937), gastronom, obecnie mieszka w Gdyni. Franciszek Sikorski zmarł 28.04.1982 r. w Szubinie. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Szubinie.

autor publikacji : Mariola Polańska

bibliografia : Materiały z archiwum rodzinnego.

powrót do poprzedniej strony | do góry