Powstańcze biografie

Ruciński Stanisław

Ruciński Stanisław (1896-1977), s. Andrzeja, rolnika, i Petronelli z domu Stypczyńskiej. Ur. 20.12.1896 r. w Mamliczu, w dawnym powiecie szubińskim. W 1907 r. uczestniczył w strajku szkolnym w szkole powszechnej w Kani (dawny powiat szubiński), ogłoszonym z powodu zniesienia przez niemieckie władze szkolne nauki języka polskiego. Za udział w strajku został wydalony ze szkoły. W 1910 r., jako czternastoletni chłopak, opuścił dom rodzinny w Augustowie (dawny powiat szubiński) i wyjechał do pracy w kopalni węgla kamiennego w niemieckiej Westfalii. Krótko przed wybuchem I wojny światowej w 1914 r. powołany do armii niemieckiej. Podczas służby, u schyłku wojny zaczął agitować wśród Polaków służących w armii cesarskiej idee niepodległościowe, za co został w sierpniu 1918 r. internowany i trafił do obozu jenieckiego w Schneidemühl (Piła). Przy nadarzającej się okazji w grudniu 1918 r. uciekł z obozu i powrócił do rodzinnego domu.
W początkach stycznia 1919 r. wstąpił w szeregi powstańcze i uczestniczył w walkach pod Łabiszynem, Władysławowem, Pszczółczynem, Rudami, Rynarzewem i Szubinem. Następnie wraz z Wojskiem Wielkopolskim trafił na front południowy w rejon Leszna i Rawicza. Od 1920 r. zawodowy podoficer Wojska Polskiego. Początkowo służył w 9. Płk. Strzel. Wlkp., przekształconym później w 67. pp. W wojsku pozostawał do maja 1939 r., kiedy to ze względu na zły stan zdrowia, w stopniu sierż. sztabowego, przeszedł na emeryturę. W latach 1939-1945, w okresie okupacji hitlerowskiej, ukrywał się, gdyż był poszukiwany za udział w Powstaniu Wielkopolskim. Po wyzwoleniu w styczniu 1945 r. organizował służbę bezpieczeństwa i był pierwszym komendantem posterunku Milicji Obywatelskiej w Łabiszynie. W maju 1945 r. osiedlił się wraz z rodziną w Rudach, gdzie dostał w wyniku reformy rolnej gospodarstwo rolne (10 ha). Był aktywnym działaczem społecznym, piastującym m.in.: funkcję radnego Gminnej Rady Narodowej w Rynarzewie, radnego Powiatowej Rady Narodowej w Szubinie, członka Wojewódzkiego Zarządu ZBoWiD-u w Bydgoszczy czy aktywisty Głównego Urzędu Statystycznego. Za zasługi państwowe wielokrotnie odznaczany, m.in.: Medalem Niepodległości, Medalem Polska Swemu Obrońcy, Medalem za Długoletnią Służbę, Odznaką Pamiątkową Wojsk Wielkopolskich (1922), Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1960), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971), Medalem za Długoletnie Pożycie Małżeńskie, Złotą Odznaką Honorową GUS. 11.11.1972 r. decyzją Rady Państwa mianowany ppor. rez. 27.09.1921 r. zawarł związek małżeński z Heleną Łuczak (ur. 1891), z którą doczekał się syna Romualda (1923-2001), również sierż. Wojska Polskiego. Z drugiego małżeństwa z Pelagią Glubą (1902-1993) miał 3 dzieci: córkę Wandę (1926-1988), syna Bogusława (1928-1974), rolnika, oraz syna Jerzego (1942-1981), strażaka zawodowego. Stanisław Ruciński zmarł 23.09.1977 r. w Rudach, pochowany został na cmentarzu parafialnym w Rynarzewie.

autor publikacji : Piotr S. Adamczewski

bibliografia : Archiwum USC w Szubinie. Księga Małżeństw – Rynarzewo, sygn. 1921, nr 29/1921; Zespół Szkół im. Powstańców Wielkopolskich w Rynarzewie. Izba Patrona Szkoły: Patent Odznaki Pamiątkowej Wojsk Wielkopolskich (nr 439 z 20.01.1922), Akt Nominacji na ppor. rez. WP (11.11.1972), Gablota poświęcona S. Rucińskiemu (odznaczenia, legitymacje, życiorys); Relacje rodziny wnuka Jana Rucińskiego z Rynarzewa – w archiwum autora.

powrót do poprzedniej strony | do góry