Na budynku Domu Polskiego, który zbudowany został ze składek polskich mieszkańców powiatu szubińskiego i Polonii, znajduje się tablica upamiętniająca 4 ważne wydarzenia.
Tekst na tablicy głosi: ZBUDOWANY W CZASIE ZABORU PRUSKIEGO ZE SKŁADEK LUDNOŚCI POLSKIEJ, 1918 POWSTAŁA RADA ROBOTNICZO-ŻOŁNIERSKA, 1919 SIEDZIBA POWSTAŃCÓW WIELKOPOLSKICH, 1939 OBÓZ PRZEJŚCIOWY WYSIEDLONYCH POLAKÓW – SPOŁECZEŃSTWO MIASTA SZUBINA 1980.
Budynek został ukończony w 1912 r. i nazywany był przez Niemców „Katolische Vereinhaus”, czyli Domem Katolickim. W czasach zaboru pruskiego określenie na tym terenie kogoś słowem „katolik” równoznaczne było ze słowem „Polak”. Budynek mieszkańcy nazywali Domem Polskim. Od momentu otwarcia zaczął on być ostoją polskości. Tu odbywały się zebrania organizacji patriotycznych, społecznych, przedstawienia amatorskie. Działały tu m.in. Chór „Halka”, Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, Katolickie Towarzystwo Robotników Polskich. To tu 17.11.1918 r. odbyło się zebranie wierzących w zbliżającą się Polskę mieszkańców miasta. Wtedy to na zebraniu powołano Radę Robotniczo-Żołnierską, której dowodził Jan Bratkowski, przebywający na przepustce marynarz z Kowalewa. Obiekt miał swój udział w Powstaniu Wielkopolskim. Tu mieścił się sztab powstańczy dowodzący walkami w rejonie Szubina. W okresie międzywojennym Dom Polski pełnił funkcję domu kultury i siedziby wielu organizacji. Wraz z nastaniem ciemnych czasów II wojny światowej zmieniła się funkcja budynku. Niemcy urządzili tu obóz przejściowy dla Polaków, których następnie wywożono do Generalnego Gubernatorstwa. Po wojnie Dom Polski pełnił różne funkcje. Były tu klasy pobliskiej szkoły, biura, sala taneczna i widowiskowa, a także szwalnia. Obecnie, od 2000 r., ma tu swoją siedzibę Muzeum Ziemi Szubińskiej im. Zenona Erdmanna.